Achttien jaar was ik toen ik bij haar in huis kwam. Verhuisd vanuit Katwijk naar Bergschenhoek om met twee broers een kwekerij onder glas te beginnen. Daar verkering gekregen met haar dochter die ‘bijna zeventien!’ was. Zij, Rijnsburgs van origine, had jaren daarvoor diezelfde weg afgelegd. En dat schiep een band.

Haar man was opgegroeid op de boerderij maar later tuinder geworden. Helaas niet lang. De tuin werd verkocht en er moest hard worden gewerkt om er weer bovenop te komen. Een groot gezin, dus veel monden om te voeden. Zelf kleren maken, dat deed je toen nog. Een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil, zei mijn schoonvader dan. Als het even kon verbouwde je zelf ook je groenten. Dat scheelde weer in de uitgaven.

Elke woensdagavond zat ik bij ze aan tafel. Praten over van alles en nog wat. Ook over vroeger. Want Rijnsburg zat in haar genen. Nee, niet die dikdoenerige kant, integendeel. Zij, nazaat van Henk van zwarte Sien, was bescheiden. Viel liever niet zo op. ‘Verbeeld je maar niks.’ Heel anders dan mijn voorgeslacht. ‘Dat waren deftige mensen!’ zei ze weleens. ‘Daar keken wij tegenop.’ Dan geneerde ik me een beetje.

We groeiden naar elkaar toe in de tijd dat haar man plotseling overleed. ‘Zeg voortaan maar gewoon moe tegen me.’ En toen haar dochter, mijn vrouw, een paar jaar later ernstig ziek werd en na korte tijd overleed hadden we elkaar meer dan ooit nodig. Deelden we samen ons verdriet. Ze had pijn maar ook begrip toen ik al weer snel een nieuwe vrouw vond in Ineke. ‘Weduwnaarspijn is heftig maar kort,’ zei ze.

Dat is alweer bijna dertig jaar geleden. In die tijd is ze voor ons een moeder en oma geweest. Over Ineke zei ze weleens, vooral tegen anderen: ‘Ik heb een dochter verloren, maar er ook weer een voor terug gekregen.’ We pasten nog steeds in haar rijtje van tien kinderen.

En nu, ruim negentig jaar oud, is ze niet meer. Naar wij hopen en geloven, verenigd met haar man en dochter. Wordt ze naar het graf gebracht, op handen gedragen. Onze markante moe de Wit.