Robotkarretjes rijden af en aan. Soms staan ze stil, waarna er via een lift een plastic bak met inhoud naar boven wordt gehaald. Is het de gezochte inhoud dan wordt het naar de verzamelbalie gebracht. Is het doel iets wat nog lager in de stapel staat dan wordt deze bak ergens neergezet, waarna de robot de volgende opdiept. Net zolang totdat het artikel is gevonden. Science fiction!

Ik moet aan die excursie denken als ik op de Floriday-bijeenkomst ben in Naaldwijk. Daar wordt ons een beeld geschetst van binnenstromende bestellingen als iedereen op dat platform is aangesloten. Kwekers, transporteurs (want handelaar kunnen ze zich dan niet meer noemen), retailers en bloemisten die aan elkaar gestekkerd zijn. Krijgen die laatsten het op hun hart om bloemen te bestellen dan ligt die vraag in een split second op het bordje van de kweker. Die rent vervolgens zijn doos van Pandora in, de kas, oogst wat nodig is en komt net op tijd weer in de schuur om de lading mee te geven aan de transporteur. Just in time.

Bij Active Ants in Nieuwegein is dit realiteit. Als jij iets in een webshop bestelt heb je dik kans dat het ergens in hun grote doos van Pandora ligt. Die doos is 60 meter lang, en 15 meter breed. Het zijn 30.000 op elkaar gestapelde kratten met artikelen. Er is een softwareprogramma voor geschreven dat erin voorziet dat wat niet meer gewild is, een seizoensproduct bijvoorbeeld, naar onderen verplaatst wordt. Orderpicking in optima forma.

Rondvragend op het Floriday-event blijkt dat ook tuinders al op zo’n manier werken. Cymbidium- en gerberakwekers hebben het niet zo op de klok. Direct verkoopt veel beter voor hen. En dus beginnen zij ’s morgens met lijsten vol bestellingen. Het liefst zóveel dat er niet geklokt hoeft te worden. Want klokken kost geld.

Ik zit nog wel met een vraag. Die continue stroom van bestellingen, wat doet dat met je? Eén collega is er duidelijk over: ‘Als je het op de klok kan verdienen, gewoon blijven veilen! Er is niks makkelijker.’ Ik weet genoeg.