Donderdag 24 november 2005

U hebt de limerick van vandaag waarschijnlijk wel gelezen. Gaat over een onderzoek onder pubers waarbij aan het licht komt dat vijf procent van hen zichzelf weleens opzettelijk verwondt. De reden ervoor is verschillend, uiteenlopend van de wens om dood te gaan tot het verdrijven van een 'rotgevoel'. Onvoorstelbaar voor veel mensen dat dit in hun eigen omgeving aan de orde zou kunnen zijn. Vanmorgen kreeg ik een reactie van een goede vriendin die bekend is met deze problematiek en die er de aandacht op vestigde dat het vaak gaat om kinderen die hun innerlijke pijn vervangen door zichzelf te snijden. Innerlijke pijn die is ontstaan door mishandeling verwaarlozing of misbruik. Kinderen dus die totaal geen eigenwaarde meer hebben.
Schrijnend vind ik het dat dit gebeurt terwijl mensen er omheen niets in de gaten hebben óf er niet naar durven vragen. Dat geldt natuurlijk allereerst het gezin waarin de jongen of het meisje leeft. Begrijpelijk als de mishandeling of verwaarlozing daar aan de orde is, maar niet als het kind buiten de kring van het gezin wordt bedreigd of getreiterd. Of als het zich om uiteenlopende redenen zeer ongelukkig voelt. Dat bedoel ik dus ook als dubbele bodem onder het woordgrapje steekproef. Laat het voor ons niet nodig zijn om hier pas aandacht voor te krijgen op het moment dat er een dergelijk onderzoek wordt gepresenteerd! Kijk om u heen, en begin gewoon thuis. Zit iemand niet lekker in zijn of haar vel, neem er dan de tijd voor om vertrouwen te winnen zodat er een voedingsbodem ontstaat voor een goed gesprek. En dat geldt natuurlijk ook daarbuiten. Kom je door je werk of andere taken in kerk of maatschappij in aanraking met jongeren (uiteraard geldt dit ook voor ouderen) die laten blijken 'het niet meer te zien zitten', dóe er wat mee. En heb je zelf niet direct de gave daarvoor, schakel dan iemand in die dat wel heeft.

Zo'n bericht in de krant, eigenlijk was het twee weken geleden ook al op de radio te horen, laat weer eens zien hoe belangrijk het voor ons is dat je gewaardeerd wordt. En hoe vaak mensen daarin tekort schieten. Wat een last het ook kan zijn voor ons mensen om gewaardeerd te wórden... Het brengt ons er toe om dan maar 'gewaardeerd' gedrag te gaan vertonen. 'Ze willen graag dat ik dit of dat doe dus dan doe ik het ook maar'. Funest eigenlijk. Paulus schreef al aan christenslaven in Colosse:

Slaven, gehoorzaam uw aardse meester in alles, niet met uiterlijk vertoon om bij de mensen in de gunst te komen, maar oprecht en met ontzag voor de Heer.  Wat u ook doet, doe het van harte, alsof het voor de Heer is en niet voor de mensen,  want u weet dat u van de Heer een erfenis als beloning zult ontvangen – uw meester is Christus

Díe waardering is pas echt belangrijk. Laat dat ook blijken als je een ander complimenteert of bemoedigt...