‘Ik denk dat ik de verkeerde studie heb gekozen…’ Het blijft even stil. Hij vecht met z’n emoties. ‘Ik ben erachter gekomen dat de vakken die ik volg me niet aanspreken. Misschien moet ik iets met politiek of economie of journalistiek gaan doen. Daar ligt m’n interesse meer dan in de tuinbouw.’

In de afgelopen 10 jaar is mij regelmatig de vraag gesteld hoe het me lukt om elke week weer iets te schrijven in dit blad. Of ik nooit last had van een writers block. Dat je gewoon even niet weet waar je het over moet hebben. En met de hand op m’n hart, nee, nooit problemen mee gehad. Weleens van een black-out bij een spreekbeurt, maar da’s een ander verhaal. Telkens weer kwamen er onderwerpen langs waar ik wel iets mee kon.

Misschien scheelt het ook dat ik niet zo nodig een mening hoef te ventileren. Ik mag van de redactie schrijven over wat me bezig houdt. Dat heb ik altijd maar in de meest brede zin opgevat. Naast alles wat er in de kas en op de veiling plaatsvond, passeerden ook allerlei gebeurtenissen thuis en uit het nieuws de revue. En dat werd gewaardeerd door jullie, de lezers. Omdat het herkenning opriep. Of omdat de humor aansprak (al moet je daar wel van houden natuurlijk). En geloof me, een groter compliment kunt u mij niet maken. Want de lol van het schrijven zit bij mij vooral daarin dat lezers met plezier zo’n column tot zich nemen. Daar doe ik het voor. Waren jullie dan altijd blij met wat ik schreef? Nou nee. Gelukkig maar, want een column waar iedereen het altijd mee eens is schiet ook zijn doel voorbij. Zoals ik die allereerste keer al schreef: hóe voorzichtig je ook schoffelt, je raakt weleens een plantje.

Mijn jongste zoon voelt zich rot. Na 2 maanden al concluderen dat dit het niet is. Dat je iets anders wil. Wat zal m’n pa ervan vinden dat ik dan geen tuinder wordt, zie ik hem denken. Maar mijn gedachten gaan een heel andere kant op. Want de tuin, die gaat tóch wel door. Belangrijker is dat hij het naar z’n zin heeft. ‘Journalistiek zeg je? Interessant!’