Ik heb het weleens gehad. Bij een arts herinner ik me. We gingen naar een andere specialist omdat we het niet met hem eens waren, maar die orthopeed verwees ons terug. ‘Hij is echt de beste in kruisbanden hoor!’ En dan moet je die man dus weer gaan bellen. Met hangende pootjes. In het Engels noem je dat: Eat the frog.

Zo zijn er natuurlijk meer dan genoeg voorbeelden te bedenken. Wat denk je, over Engels gesproken, van al die Britten die nu uiteindelijk toch maar op Boris Johnson hebben gestemd? Daar zaten ook vast heel veel tegenstanders van de Brexit bij, maar inmiddels zijn ze het gezeur zo zat, laat er nu dan ook maar een eind aan komen! Eat the frog!

Toen ik op de Dag van de Coöperatie was hoorde ik ook nog een voorbeeld. Bij de sessie met de directie van FloraHolland. Er was een collega-kweker met een klacht. Die had hij maanden geleden al kenbaar gemaakt. Toch werd er maar geen gesprek geregeld vanuit het management of de directie. Dus nu confronteerde hij Steven van Schilfgaarde daarmee. Die begon daarop een heel verhaal over hoe goed ze dit soort processen normaal insteken, maar intussen zat ik me op te vreten. Opeens hield ik het niet meer: ‘Steven, zeg nu gewoon een gesprek toe en kom die belofte na!’ Hoe simpel kan het zijn? Weet ik veel hoe vervelend die collega wel of niet kan zijn, maar ga het gesprek aan! Eet die kikker op!

Ik kan me goed voorstellen dat ook veel tuinders zo’n frog voor zich zien. Floriday, met al die mogelijk- maar ook moeilijkheden. Verplichte MPS-registratie met het dagelijks registreren van middelen. Zeker als kleine kweker kun je daar tegen op zien. Dan is het een heel gedoe, daar ben ik me zeer van bewust. Toch zou ik jullie een advies willen geven. Begin er mee. Vraag hulp. Al doende leer je. Echt waar.

Zo staan we aan het begin van een nieuw decennium. Het is 2020. Ik wens jullie allemaal een jaar toe met zo weinig mogelijk kikkers. Maar als ze dan toch op je pad komen, eet ze op. Want hoe langer je wacht, des te groter ze worden.