‘Wat gaan we doen?’ We kijken elkaar besluiteloos aan. ‘Geven we meteen die grote beurt aan het begin? Of toch maar kleine beurtjes?’ Van tevoren leek het zo eenvoudig. Logisch zelfs. Teveel water geven kort na het planten zorgt voor wortelsterfte. Dachten we.

Geloof me, wij willen niets liever dan zo natuurlijk mogelijk bloemen kweken. Zonder chemie? Liever vandaag dan morgen. Wat is mooier dan bloemen telen zonder kunstgrepen? Puur natuur, wie wil dat niet? En daarom zetten we ook stappen in die richting. Alleen, het voelt soms een beetje als blindemannetje spelen. Zoekend en tastend gaan we onze weg.

Adviezen krijgen we genoeg. We hebben ons inmiddels laten overtuigen dat kunstmest niet goed is voor het bodemleven. Dat het ook veel te beperkt is in vergelijking met wat zich van nature aan elementen en mineralen in de grond bevindt. We voelen ook de druk van de maatschappij. Groen is goed. Wat zeg ik, groen moet. En als dat al niet doorsijpelt dan is het wel de retail die je er fijntjes aan herinnert dat hun keurmerken bepaalde eisen stellen.

Maar wat is het lastig. Want dan staan we weer te kijken bij een planting matricaria van drie weken geleden. Kleine gietbeurtjes gegeven, bang voor pythium als we zijn. En toch, weg zijn de wortels. ‘Vorige week zat er nog een hele pruik onder!’ zeggen we tegen elkaar. We voelen ons als een kale man die toch zeker wist dat hij gisteren nog met een flinke bos haar naar bed ging. Hoe kan dat?

‘Als je het aan een adviseur vraagt krijg je altijd een oplossing,’ schampert mijn broer. Ik begrijp hem. Hoe vaak hebben we dit soort gesprekken niet gevoerd? Over broeikoppen, over slecht blad, wortelproblemen, noem maar op. Er is altijd wel een reden te bedenken waarom het verkeerd gaat en wat je zou kunnen doen. Maar nu nog de juiste oplossing.

En zo ploeteren we verder. Met steeds minder chemische middelen en meer biostimulanten. Of het allemaal werkt? De tijd zal het leren. ‘Kijk, hier zijn ze toch weer aan de groei gegaan!’ Joepie.