Preken kunnen je raken. Regelmatige kerkgangers zullen dat beamen. Niet alle preken. Ook dat zal op instemming kunnen rekenen. Zondagmiddag j.l. raakte de preek het mannetje. Dat had ongetwijfeld te maken met het thema. U zult geen overspel plegen. Maar het kwam ook door de predikant. Die bracht het woord van God zonder poespas of opsmuk. Met oog voor moeiten en problemen, maar ook met deze simpele boodschap: Beheers jezelf, wie bidt ontvangt en zonder strijd zul je niet overwinnen.

Overspel. Echtbreken. Wie krijgt er in het leven niet mee te maken? Ouders, zus of broer, vrienden, het kan overal voorkomen. En geen twee situaties zijn gelijk. Het komt voor dat een huwelijk stroef verloopt. Man en vrouw zijn nooit echte maatjes geworden en leven min of meer in gescheiden werelden. En ook al krijgen ze samen kinderen, echte eenheid blijft ver te zoeken. Of man en vrouw groeien na een goed begin uit elkaar door verschillende interesses of karakters. Er blijkt opeens een ander tussen te komen, die wél aandacht schenkt of de gevoelige snaar weet te raken. De liefde die er eerst was verkilt en slaat om in haat. Echtscheiding in plaats van in de echt verbonden.

Het mannetje werd geraakt door de preek omdat hij besefte dat de dominee het niet alleen had tegen mensen die daadwerkelijk met echtscheiding te maken hadden. Nee, het ging in deze preek om de kern van het probleem: Hoe egoïstisch wij mensen kunnen zijn. We leven in een wereld waarin het belangrijk is om op te komen voor jezelf. Als je iets wilt hebben dan moet je zien dat je het krijgt. Als het moet ten koste van een ander, al is die ander je man of je vrouw. En zeker op het gebied van de seksualiteit is dat een manier van leven die uitloopt op frustratie en eenzaamheid.

Ook het mannetje kreeg dus de spiegel voorgehouden. Hoe staat het met je zelfbeheersing? Hoe kijk je naar andere vrouwen? Hoe gedraag je je op internet? Om welke moppen lach je? Hoe leef je je kinderen voor? En net als die dominee kon hij het allemaal wel vertellen, maar breng het maar eens in de praktijk. Het gaat een dag, twee dagen of misschien zelfs een week goed, maar daarna kan er zo maar weer de klad in komen. Het enthousiasme en de voortvarendheid waarmee je je zonden en gebreken te lijf ging kan verdwijnen van de ene op de andere dag. Dan denk je 'ach waarom zou ik me zo druk maken?' En de top in je geloofsleven blijkt een perfecte helling om in sneltreinvaart het dal weer te bereiken.

Het mannetje heeft genoeg geloofs- en levenservaring om daar niet moedeloos van te worden. Want hij weet dat zijn Vader in de hemel hem niet los laat, zoals Hij dat ook niet deed bij al die anderen waarvan bekend is dat ze groot geloof afwisselden met grote zonden. Toch zou hij er wat voor over hebben om op die top te kunnen blijven. Misschien dat een dominee in een preek kan vertellen hoe je dat doet? Tot die tijd bleef hij er maar gewoon op vertrouwen dat zijn zonden vergeven zouden worden omdat Jezus daarvoor was gestorven aan het kruis op Golgotha. Of zou dat al genoeg zijn?