Het is een avond over jeugdwerk in de kerk. De spreker vraagt ons om in het hoofd van een 17-jarige te kruipen en dan de vraag te stellen: wat ziet hij? Meteen steek ik mijn vinger op. ‘Boomers!’ De vrouw voor me draait zich om. ‘Boomers? Wat zijn dat?’

We hebben het niet gemakkelijk. En met we bedoel ik dan gemakshalve de mensheid boven de 50 jaar. Officieel spreek je pas van boomers als je het hebt over mensen van de babyboomgeneratie, maar officieus ligt die leeftijd een tiental jaren lager. Als je ogen een beetje gewend raken aan +2, zeg maar. Dat is het moment waarop jongeren met enig dedain op je neerkijken. Nemen ze je niet zo serieus meer. ‘Oké boomer.’

Ik werd er zelf mee geconfronteerd toen ik reageerde op een tweet van Jan Rotmans, de transitieprofessor. Hij refereerde aan een essay dat hij schreef over de vraag hoe van het aardgas af te komen. Alleen, de link naar het artikel verwees naar de C-schijf op zijn eigen pc. Ik, met m’n stomme kop, reageer: ‘Link is niet aan te klikken.’ Waarop zo’n slimme whizzkid een screenshot maakt en erboven zet: ‘Intussen op boomertwitter.’ Ja joh, maak maar belachelijk.

Zou het een generatiekloof zijn? Zijn jongeren met heel andere dingen bezig dan ouderen? Vinden ze dat veel keuzes die door ouderen worden gemaakt mijlenver af staan van hun eigen beleving? Fout zijn zelfs? Vinden ze ouderen een beetje dommig? In de sierteelt herken ik het ook. Er is een klein groepje dat zich boos maakt over de fysieke plantenklok, maar het overgrote deel denkt ‘Waar maak je je druk over?’ Kennelijk is wat vroeger belangrijk was dat nu niet meer zo.

Ik denk zelf dat we jongeren heel hard nodig hebben om de problemen van morgen aan te kunnen. Op allerlei gebied. Maar dat vraagt wel van ons als ouderen dat we onszelf wat minder belangrijk gaan vinden. Kleiner worden als het ware. En da’s nog best lastig.

Ik stuur mijn jongste een foto van de uitkomst van ons gedachtenexperiment. ‘Het klopt aardig,’ krijg ik terug. ‘En die boomers klopt heel erg.’