Om even over zessen kruip ik achter de pc. Clockview. Hoe staat het met de prijzen? Ik zie anjers geveild worden. Tegen de doordraaigrens en daaronder. Ik schakel naar een chrysantenklok. Hetzelfde beeld. De bange vermoedens van het weekend worden werkelijkheid. Lisianthus? Van hetzelfde laken een pak. Bloemen zijn niets waard.

Vlak voor zeven uur bel ik met mijn broer op tuin 1. ‘Wat gaan we doen?’ We besluiten eerst maar te gaan oogsten, wij een kar kamille, zij twee. De prijzen even aankijken. Die weten we een uur later. Ruim 35% van onze bloemen is doorgedraaid, levert dus niks op, en voor de rest krijgen we 7,6 cent per stuk. Ter vergelijking, vorige week was dat nog 30.

Overleg. Op tuin 3 houdt zoon Job het op 2 karren met witte en gele matricaria, een voor Aalsmeer, een voor Naaldwijk. Op tuin 1 en 2 kiezen we voor de 2 om 1 die we ons al hadden voorgenomen. Vijf karren totaal, terwijl we er met gemak 15 hadden kunnen neerzetten. We besluiten om op tuin 2 en 3 alvast een deel te versnipperen. Weg is weg. Daar belast je alleen veiling Royal FloraHolland maar mee.

Terwijl ik daarmee bezig ben komt mijn broer haastig aanlopen. ‘Een koper belt net voor 7 karren! Voor China!’ Ik kijk alsof ik water zie branden. ‘Voor 10 cent!’ Tja, het is meer dan niks. We besluiten om ze op tuin 1 te oogsten, want waar ik net bezig ben geweest liggen alleen nog maar stukjes. Die kun je niet meer in een emmer zetten.

Zeven karren voor China. Zou daar dan na het virus ook de victorie vandaan moeten komen?