‘Hoe reëel is de door jullie begrote omzet? Is dit in jullie ogen een worst case, voorzichtig, reëel of best case scenario? Wat zou in jullie ogen een worst case scenario zijn?’

Het is een jaar en acht maanden geleden dat bovenstaande vraag mij werd gesteld via de mail. We hadden ons uitbreidingsplan ingediend bij drie banken en een van hen wilde nadere informatie. Moeilijke vragen zijn dat. Want wat is reëel? De resultaten uit het verleden kunnen heel redelijk zijn, maar wat zegt dat over volgend jaar?

Daar komen we deze dagen allemaal achter. Of je nu bloementeler bent, zzp’er, horeca-ondernemer, KLM of Corendon. En niet alleen de ondernemers. Ook een stewardess raakt straks misschien haar baan kwijt. En de serveerster, de standbouwer en zoveel andere werknemers. Want hoe goed het de afgelopen weken en maanden ook ging, er is opeens een stok tussen de spaken gestoken. Over ons stuur op de grond gebuiteld kijken we verdwaasd in het rond. Wat nu?

Ook wij zijn weer aan het rekenen. Maart telt nog twee weken. Best een goed kwartaal! Maar nu komt Q2 eraan. Het belangrijkste qua omzet en winst. Hoe gaat dat er uitzien? Moeten we misschien wel de helft blijven versnipperen om onder de doordraaigrens te blijven? Flatten the curve, net als bij het coronavirus? En wat levert de rest nog op? Ik speel wat met getallen en zie de cijfers op de liquiditeitsbegroting verspringen. Van zwart naar dieprood. De grens van het kredietmaximum komt angstig dichtbij. Wordt later in het jaar zelfs overschreden. Wat dan?

Mark Rutte stelt gerust in zijn toespraak. ‘Wij laten u niet in de steek.’ Ik wil hem best geloven, maar hoeveel gaat dit kosten met zoveel sectoren die aan het infuus moeten? En hoe gaan we dat ooit weer terugbetalen? Help!

Een worst case. Wie had dit kunnen bedenken? Hadden we dit scenario opgevoerd, dan was geen bank erin gestapt. En ik toen nog antwoorden: ‘De toekomst voorspellen blijft moeilijk, zeker als je bloementuinder bent.’ Nu weet ik beter. Het geldt voor iedereen.