‘Nou, zullen we het er even niet meer over hebben? Ik word er helemaal gek van!’ We zitten aan de borrel op zondagmorgen. Tenminste, borrel, zo noemen we de chips en toastjes en fris en een verdwaald biertje of zoet wit wijntje. We besluiten tot een C-woord vrij uurtje.

Want ja, dat is wel een feit, het valt niet mee om het even niet over dat vermaledijde virus te hebben. Werkelijk alles staat in het teken van die wereldomvattende plaag. Geen krant kun je opslaan, geen nieuwssite bezoeken, of je komt berichtgeving tegen. Zoveel besmettingen erbij. Zoveel ziekenhuisopnames. Zoveel doden. En ook de social media staan er bol van. Geen hashtag is meer veilig.

Ik kan er zelf aardig tegen. Natuurlijk heb ik ook m’n slechte momenten, maar de berichtgeving zelf maakt me niet depressief. Integendeel, ik merk dat ik er strijdbaar door word, gedurende de afgelopen week. Mij helpt het om te denken aan dat schuitje waar we met z’n allen in zitten. We moeten er samen doorheen! En wat ook meewerkt is de positieve houding die ik bij veel mensen zie. Elkaar willen helpen, een luisterend oor bieden, verenigde krachten, dat soort dingen. Er komt ook weer een andere tijd! Houd moed!

Ik vestig daarbij ook mijn hoop op de zogenoemde deskundigen. Want wat is het gemakkelijk om kritiek te hebben op het kabinet, op het RIVM, op FloraHolland. Maar laten we wel zijn, soms moet je gewoon ook eens even je mond houden en doen wat je wordt opgedragen. Niet meer veilen dan op Floriday wordt aangegeven bijvoorbeeld. Als een kuddedier met de rest meelopen. Je eigenwijze mening opschorten. Volgzaam zijn. Verschrikkelijk moeilijk omdat het zo heel simpel is.

En dus laat ik me ook gezeggen. Even geen nieuws volgen. Niet anderen vermoeien met een net gevonden feitje. ‘We gaan Beverbende spelen! Kent u dat?’ Nee, ik ken het niet. Leg het me maar uit. En verdraaid, het lukt nog ook. Een uurtje opgaan in een spel. Lachen, elkaar aftroeven en uiteindelijk derde worden van de zes. Samen komen we er doorheen!