Met lede ogen zag ik het aan. De bouw van het ene na het andere distributiecentrum langs de A12. Eerst de Aldi. Toen Hoogvliet. De Jumbo. De Lidl. De verdozing van Nederland wordt het wel genoemd. En niet alleen hier. In Noord Brabant kunnen ze er ook wat van. Bol.com bijvoorbeeld. Zonde van het landschap, dacht ik. Dacht ik.

Want tijden veranderen. Sinds de corona-uitbraak kijk ik opeens heel anders aan tegen het grootwinkelbedrijf. Nu blijken al die supermarkten van levensbelang te zijn! In tijden van nood is er toch nog een vaste waarde in onze samenleving. ‘Rustig aan maar mensen. Er is genoeg. Ja, ook wc-papier. En handzeeppompjes. Komt goed.’ Na een paar hectische dagen zijn alle schappen weer gevuld. Er is gewoon niet tegenaan te hamsteren.

Nu weet ik natuurlijk niet hoe het zou zijn als we net als in de jaren veertig voor langere tijd in gedeeltelijke lockdown zouden gaan. Of we dan nog steeds dagelijks onze boodschapjes bij de supermarkt zouden halen. Maar tot aan 1 juni lijkt er wat dat betreft niks aan de hand. Desnoods rijd je naar een boerderijwinkel als je echt niet zonder rauwe melk kan. De voedselvoorziening komt niet in gevaar. Tenminste, zolang elke maand je salaris wordt gestort. Dat is wel een voorwaarde natuurlijk.

Van mij dus even geen gemopper op die dozen in het landschap. Dat ligt in België anders. Daar klagen de bloemisten dat zij niet open mogen terwijl de naastgelegen supermarkt karrenvrachten vol buitenlandse bloemen te koop aanbiedt.Concurrentievervalsing! Ik snap ze wel. Wij als telers zijn blij dat daar nog wel bloemen en planten naar toe gaan, maar wat blijft er straks over van de bloemisten? Een hard gelag. Hopen maar dat het in Nederland niet zover komt.

Ik heb zomaar een wilde gedachte. Over de supermarkten die nu spin in het levensmiddelenweb zijn. Want deze crisis gaat een keer voorbij. Zullen ze dan de kleine bedrijven die met moeite deze maanden hebben overleefd steunen? Ik beloof dat ik dan nooit meer een kwaad woord zal zeggen…