‘Hoe gaat het ermee?’ Ja, hoe gaat het ermee… ‘Nou, wel aardig moet ik zeggen. De prijzen zijn best goed op dit moment, dus weinig reden tot klagen.’ En dat is ook zo. Als je het vergelijkt met twee maanden geleden dan is het nog aardig op z’n pootjes terecht gekomen. ‘Dat is mooi, maar ik bedoel eigenlijk qua gezondheid.’ O…

Als ik kijk naar al die sectoren die nu pas weer een beetje aan de slag kunnen dan hebben we het in de tuinbouw nog niet zo verkeerd getroffen. Kappers, schoonheidsspecialisten, fysiotherapeuten om maar wat te noemen, hebben echt twee maanden hun boeltje stil moeten leggen. En restaurants hebben iets in de thuisbezorging kunnen doen, maar dat was voor de meesten ook geen vetpot. Bovendien, dan mag je straks weer open, maar een volle zaak zit er voorlopig niet in. Nee, veel tuinders zijn dan toch beter af.

Niet allemaal. Daar ben ik me ook zeker van bewust. Er zijn collega’s die heel zwaar getroffen zijn de afgelopen maanden. Ik hoop dat zij met een beroep op de steunmaatregelen een groot deel van die verliezen kunnen goedmaken. Laat het voor hen ook mogen schelen dat telers die wél weer goede prijzen krijgen niet uit de noodfondsruif hoeven eten. De coöperatieve gedachte.

En zo komt op ons allemaal af hoe je omgaat met zulke onzekere tijden. Ongerustheid, slecht slapen, bang voor de toekomst, wie kent het niet? Niets is meer zeker. Voor mij was het een eye-opener om in de krant een ingezonden te lezen van iemand die tot een kwetsbare groep behoort. Hulpbehoevend is. Al voor de coronacrisis. Iemand die al eerder is stilgezet, daar ervaring mee heeft en moet dealen met de grilligheid van het leven. Maakbaarheid? Nee, die bubbel is lang geleden al lek geprikt.

Als mij gevraagd wordt hoe het gaat dan begin ik al snel over de prijzen. Dat het beter gaat en zo. Omdat het mezelf moed geeft. Toch weer gered! We zagen het somber in, maar kijk eens! Alsof het toch een beetje maakbaar is. Terwijl we allemaal weten dat het dat niet is. Net als je gezondheid.