‘Goeiemorgen! Wij komen voor een stoomleiding.’ Het is zeven uur, ik lig op m’n knieën bloemen te snijden en kijk op. ‘O, zijn jullie er al? Ik dacht dat je morgen zou komen! Komt dat even goed uit!’ Hij knikt minzaam en zegt: ‘Klopt, maar er viel wat tussenuit, dus vandaar.’

Het was zo’n moment waarvan je wist dat het zou komen. Het wachten was alleen op het wanneer. En het grootste risico is altijd als je het water in de retourleiding eruit moet duwen met stoom. Dat kun je eigenlijk niet goed doen. Laat ik het uitleggen. We hebben een afdeling die later is aangebouwd. De verwarmingspijpen daar naar toe lopen zo’n 36 meter door de grond, dwars door een vak bloemen heen. Aan de gevel komen de pijpen weer omhoog, verdwijnen om de hoek en doen hun ding.

Van de retourleiding hebben ze ooit een stoomleiding gemaakt. Heel handig, maar niet heus. Want altijd als we die afdeling willen stomen moet eerst de pomp uit, waardoor je niet meer kunt verwarmen en die retourleiding moet leeg. Dat is niet een kwestie van een kraantje openzetten, want het gedeelte onder de grond blijft uiteraard gewoon vol staan. Dat water moet er uit worden geduwd met stoom.

De servicemonteur die de schade kwam opnemen de dag ervoor vroeg nog: ‘Je moet niet die kraan in een keer openzetten natuurlijk!’ Ja, duh, hoeveel jaar denk je dat ik dit al doe? ‘Nee ik heb hem eerst een heel klein stukje opengezet, maar om dat ondergrondse water weg te krijgen zul je toch op een gegeven moment meer stoomdruk moeten geven.’ En geloof me, dat geeft altijd zulke klappen… En ik zag het nu direct. Waar de pijp uit de grond kwam steeg stoom op. Foute boel. Was al eens eerder gerepareerd daar, dus ik nam resoluut een besluit: Een nieuwe stoomleiding en dan op 3 meter hoogte via de traliespanten. Dan maar twee dagen niet stomen, klaar ermee!

Een halve dag later ligt de pijp gelast. Vakwerk. Als de eerste stoom er doorheen jaagt is er geen lekje te zien. Ik verheug me nu al op volgend jaar als die retourleiding leeg moet.