Ik zit in het avondzonnetje op ons terras een boek te lezen. Vogels vliegen af en aan. Koolmezen, mussen, merels, het is een drukte van belang. Genietend werp ik een blik om mij heen. Mijn geliefde komt ook naar buiten om iets in de kliko te gooien. ‘Het wordt nu wel droog hoor! De tuin moet nodig water hebben!’ Ze stapt weer naar binnen. Baf. Idylle aan diggelen. Weg rust.

Want ik zit meteen niet meer lekker. Ik had me nog wel zo vastgehouden aan mijn schoonvader. Die zei een week geleden dat het best meeviel met de droogte in onze tuin. Hij was even wat echeveria’s komen planten. Ik had nog gevraagd of ik ze water moest geven. ‘Nee joh, bovenop is het wel droog, maar kijk, als je een beetje graaft is het nog vochtig zat!’ Ik blij. Alles wat vanzelf gaat krijgt mijn zegen mee. Laat mij maar lezen.

Zeg zelf, je zal toch boer zijn nu. Ik hoorde van eentje in Groningen die vanaf begin maart 17 mm hemelwater had geteld. Laat daar maar eens graan op groeien. Aardappels snakken inmiddels naar een schep jus. De sproei-installaties zijn niet aan te slepen. En als er beperkingen worden opgelegd met beregeningsverboden ben je helemaal klaar.
Verpieterende gewassen, ik snap best dat je daar wakker van kunt liggen. Het zal mij benieuwen of niet-ploegende boeren nu beter af zijn dan hun collega’s die elk najaar de onderste voor boven willen halen.

Dan heb je het als glastuinder toch een stuk gemakkelijker. Een klimaatcomputer die sloot- dan wel silowater de kas in stuurt naar elk gewenst vak. Oké, je moet regelmatig je sproeiers nakijken en het aanzuigen van meststoffen wil weleens storinggevoelig zijn, maar geen gesleep met tractors en haspels tot diep in de nacht. Tel je zegeningen.

Ik heb inmiddels de slang aangekoppeld. De pomp in de schuur aan en sproeien maar. Met de hand bevloei ik het dorstige land. Een half uur lang ben ik bezig. Pas de volgende dag zegt mijn vrouw: ‘Heb je gisteren de tuin water gegeven? Ik bedoelde niet dat jíj het moest doen hoor!’ Jaja. Ik ken dat…