‘Hé, hoe zit het eigenlijk met die afspraken die wij hebben gemaakt met kopers over het wekelijks leveren van bloemen? Het is nu allemaal weer vrij normaal toch? Ik neem aan dat we dan ook weer gewoon de afgesproken aantallen voor de overeengekomen prijs gaan leveren?’

Al jaren horen we het. De veiling is uit de tijd, de klok over de houdbaarheidsdatum en directe verkoop heeft de toekomst. Leveren doe je volgens de wensen van je klant, want die is koning. En wij, telers, schikken ons er naar. Je moet wel, want voor jou een ander als je niet uitkijkt. En zo is de klok in de afgelopen jaren uitgehold en het aandeel direct gegroeid. Tot verdriet van de een en tot vreugde van de ander.

Ik zit daar tussenin. In mijn hart ben ik een klokkweker maar ik heb ook begrip voor kopers die graag wat meer vastigheid willen hebben. En als ze daarvoor een goede prijs willen betalen dan kan ik er een eind in mee gaan. Bovendien hebben we in sommige tijden ruim bloemen voorradig, dus kom maar op met je bestellingen. Overigens, wel volle karren, want voor een paar emmertjes laten we geen vrachtwagen rijden.

En natuurlijk, ook alle begrip voor de exporteurs op China in januari en februari. Coronavirus daar, dus wij snapten best dat de handel dan stil komt te liggen. Nee joh, geen probleem, we veilen ze wel. En ze brachten ook nog aardig geld op, dus win-win. En toen een maand later Europa op slot ging en de exporteurs op die landen het lieten afweten hadden wij opnieuw alle begrip. Ook FloraHolland adviseerde om het niet op de spits te drijven. Natuurlijk, afspraken zijn afspraken, maar probeer er liever samen uit te komen. Deden we. Dan maar versnipperen of voor de helft van de prijs verkopen naar … China. Want die gingen natuurlijk niet de prijs betalen die al in december vorig jaar was vastgelegd. Nee, dat begrepen wij ook wel. Je was blij dat er toch nog wat weg ging buiten de aanvoerregulerende klok om.

Maar toch hè, wat zijn afspraken nu eigenlijk nog waard? Wie kan mij dat vertellen?