‘Wij gaan de komende zomer écht niet op vakantie hoor!’ Ik kijk de kring rond. ‘Zet dat maar uit je hoofd. Je denkt toch niet dat dan alles weer rustig is in Europa? Vergeet het maar, dat gaat echt niet gebeuren.’

Ik wist het zeker. Halverwege de maand maart had ik er totaal geen vertrouwen in dat we deze zomer nog vakantie zouden vieren. Ik rekende er al op dat we gewoon aan het werk moesten blijven. ‘We kunnen ook volop door blijven gaan met planten en oogsten, misschien halen we dan nog wat in van de omzet die we nu missen.’ Ze keken me aan met een blik van ‘die is gek’. Oké joh, dacht ik, je gaat het wel zien.

Wij hadden zelf ergens in januari al twee campings besproken. We zouden eerst naar de Moezel gaan, daarna afzakken naar de Bodensee en dan weer omhoog richting Vianden in Luxemburg. Contact met de campings was al gelegd, tenminste, met de eerste en de laatste. Die aan de Bodensee reageerde niet. Aan mijn Duits kan het niet gelegen hebben, daar had ik een 7 voor op school. Misschien hadden ze daar al een vermoeden van de Covid19-uitbraak? Hoe dan ook, ik zette het uit mijn hoofd. Een jaartje zonder vakantie, daar komen we ook wel weer overheen.

Maar dan zie je in de loop van de weken het tij een beetje keren. De besmettingen en de ziekenhuisopnames nemen af, de IC krijgt wat lucht en het ene na het andere land opent de grenzen weer. Zouden we dan toch…? Blij toe dat we het plantschema niet aangepast hebben.

Ik neem ergens halverwege mei contact op met de twee campings. Of er mogelijkheden zijn? Op dat moment nog niet, maar de verwachtingen zijn positief. Zouden we eventueel alvast een paar dagen kunnen bijboeken? Dan laten we Zuid-Duitsland voor wat het is en gaan we gewoon op allebei de campings een week staan. En ja hoor, het kan.

Dus zo zitten we als deze column verschijnt in het Vakblad heerlijk te genieten ergens in Duitsland of Luxemburg. De elektrische fietsen mee, want omdat iedereen altijd zegt ‘die hadden we jaren eerder moeten nemen’ hebben wij ze alvast gekocht…