Ik ben weer terug van vakantie. Ik zie het na een ochtend kamille snijden aan mijn armen. Geel van loszittend stuifmeel. Ik voel het aan de jeuk rond mijn ogen. Het nodigt uit om te wrijven, maar dat doe ik niet. Dan gaat het alleen maar meer irriteren.

Achteraf zie ik de humor er wel van in. Zo’n stukjesschrijver in een landelijke krant die een punt wil maken ten aanzien van de nertsenfokkerij en dan in het voorbijgaan ook de sierteeltsector even meeneemt. Dat deed hij heel knap, want Glastuinbouw Nederland sprong er meteen bovenop. Alhoewel, om Sjaak van der Tak in de pen te laten klimmen is ook weer niet zo heel veel nodig natuurlijk. Hebben we ooit eerder zo’n zichtbare voorman gehad? Chapeau!

Toch vind ik het eigenlijk jammer dat hij het deze keer gedaan heeft. Krijg je voor een ingekort ingezonden nog net de titel Brief van de dag. Fantastisch hoor. Meneertje heeft zijn zin. Reactie! Want daar gaat het om. Leer mij die columnschrijvers kennen. En echt hoor, ik voel ook die pijn van het met een paar pennenstreken weggezet worden. Maar ik heb wel altijd in mijn achterhoofd die uitspraak van m’n pa: ‘Laat praten, hij is niet wijzer.’

Want ik kom uit zo’n sierteeltgeslacht. Zes broers, waarvan vijf kortere of langere tijd op de kwekerij of in de handel hebben gewerkt. Neven, ooms, opa’s, noem maar op. En allemaal in de blommen. Om dan te lezen dat het een zinloze industrie (industrie?) is, nee dat is niet fijn. En dat na een periode waarin het belang van de sierteelt meer bewezen is dan ooit. Zeg het met bloemen is als slogan nooit meer waard geweest dan in coronatijd!

Maar gelukkig is er vrijheid van meningsuiting. Mag iemand vertellen hoe hij aankijkt tegen de sector. Je hoeft er niks mee te doen hè! Het is net als stuifmeel op je armen of rond je ogen. Wrijven geeft alleen maar meer irritatie. Een plens water of een lekkere douche, dat helpt. Afspoelen onder de douche. Het gele water door het putje spoelen. Want wrijven in zo’n vlek, het maakt het alleen maar erger.