Vrijdag 9 februari 2007

Trouwerijen zijn leuk. Tenminste, dat vind ik. Uiteraard voor het bruidspaar zelf, maar meestal ook voor hen die er getuige van mogen zijn. Let op: ik heb het niet over de getuigen, want bij hen drukt natuurlijk de hele dag die zware last op de schouders. Nee, de familie en vrienden eromheen. Al wekenlang is iedereen druk bezig geweest met de voorbereidingen. Het bruidspaar met de logistieke voorzieningen, de gasten met allerlei gein en ongein en de ceremoniemeester met de onmogelijke opgave om de wensen van de eersten niet te laten verstieren door de laatsten.

En zo woonden we gisteren weer een bruiloft bij van een stel uit onze kerkelijke gemeente. Dat bijwonen bestond uit het meevieren van de trouwdienst in de kerk en de daaropvolgende receptie. Nu is het mooie van onze predikant dat een preek in een trouwdienst niet zomaar een dertien in dozijntje is. Dat geldt eigenlijk voor al zijn preken, maar goed, daar hebben we het nu niet over. Nee, in zijn trouwpreken weet hij ook altijd wel een stukje ervaringsdeskundigheid te verwerken.

Zo kan ik me een trouwdienst van vorig jaar herinneren waarin hij een legende uit India ophaalde waarin een man tegen zijn Schepper zegt dat hij niet met die aan hem gegeven vrouw kon leven. Steeds weer moest hij haar onophoudelijk gepraat aanhoren, aandacht aan haar besteden en om de meest onbenullige dingen barstte zij in tranen uit. Of hij haar terug kon geven... Welnu, dat kon, in een legende kan immers alles. Maar na verloop van tijd wilde hij haar dolgraag weer terug, want hoe goed was het geweest toen ze danste en zong, hoe ze kon kijken en lachen en hoe gezellig ze met hem babbelde(!). En weer krijgt de man zijn zin: De Schepper geeft haar terug. Maar helaas, na een paar dagen is hij haar weer zat en hij zegt tegen zijn Heer: 'Heer, ik weet het niet, ik kan het gewoon niet uitleggen. Maar ik kom tot de conclusie dat ze me toch meer last dan genoegen bezorgt. Ik smeek u: Haal haar weer bij me weg! Ik kan niet met haar leven.’ Maar nu kreeg hij ten antwoord: ‘Ja, maar zonder haar kun je ook niet leven! We laten het zo…’

Ook gisteren zat in de preek zo'n wijsheid verwerkt. Dat een Arabier tegen een Nederlander zegt: 'Júllie trouwen met degene waar je van houdt. Wíj houden van degene waar we mee getrouwd zijn.' Prachtig gezegd toch? Ik vind het een illustratie van het feit dat westerse mensen geneigd zijn het hebben van de zaak te beschouwen als het eind van het vermaak... De liefde voor elkaar bouwt zich op tijdens de verkeringstijd, kent het hoogtepunt rond de trouwerij en begint vervolgens aan een neerwaartse lijn. Alsof liefhebben niet iets is van een doorgaande verdieping en zelfovergave. Een actie in plaats van passief ontvangen.

Heel mooi vond ik vorig jaar na een trouwdienst van een neef, de reactie van een getrouwd nichtje: 'Hadden wij toen maar zo'n preek gehad, dan was ik tenminste voorbereid geweest op wat er komen ging!' Je kunt er natuurlijk over discussiëren of je daar een preek voor moet horen. Het is natuurlijk ook rijkelijk laat als je al in je trouwjurk staat. Want laten we wel wezen, verschillen tussen mannen en vrouwen zijn algemeen bekend. Ze zijn zelfs op formule gebracht:

Een vrouw trouwt met de idee, dat de man zal veranderen, maar dat doet hij niet.
Een man trouwt met de hoop, dat de vrouw niet zal veranderen, maar dat doet ze wel.

Of wat dacht je van deze:

Om gelukkig te zijn met een man, moet je hem heel veel begrip schenken en een beetje liefde.
Om gelukkig te zijn met een vrouw, moet je haar veel liefde schenken en niet proberen haar te begrijpen.

Gelukkig maar dat een dominee meer te vertellen heeft dan dit. Over de zelfopofferende liefde van Jezus Christus, die zelfs zijn eigen leven opgaf om aan mensen eeuwig leven te kunnen geven. Over gevende liefde die oneindig veel meer oplevert dan nemende liefde. Over liefde zonder voorwaarden: Zelfs als je man of vrouw niet voldoet aan je verwachtingen tóch van hem of haar blijven houden. Moeilijk? Ja, ongetwijfeld. Er zullen tijden zijn dat zoiets niet meevalt. Maar je mag daarin een voorbeeld nemen aan God zelf. Hoe vaak stellen wij Hem teleur? Voldoen we niet aan Zijn verwachtingen? En toch houdt Hij van ons. Wonderlijk. Genoemde predikant sloot vorig jaar af met de oproep om daar niet alleen maar een voorbeeld aan te nemen, maar om er je uitgangspunt van te maken. Begin een huwelijk met vaste grond onder je voeten. Dan sta je stevig. Of zoek die vaste grond op als je die bent kwijt geraakt. Lees je bijbel. Bidt elke dag. Zodat je groeien mag in liefde voor elkaar.

Kijk, en voor zulke woorden is een trouwdienst niet te laat.