‘Heb jij nou enig idee hoe die trekstang zo verbogen kan zijn?’ We kijken samen naar een tandbaan die half omhoog staat, kromgebogen. De daaraan bevestigde trekstang van de luchting maakt even verderop zelfs een haakse bocht. ‘Ja-ah,’ klinkt het in onvervalst Westlands, ‘dat weet ik wel. Er zijn een paar tandjes van die baan af en daardoor heeft-ie door staan slippen en met het dichtlopen duwt hij dan die stang krom. Die tandbaan ziet er ook een beetje roestig uit. Zo te zien heb jij zeker ook niet veel tijd om ze te smeren?’

Het is weer zo’n week. Je bent bloementuinder, maar af en toe… Een krachtstroomaansluiting die van de paal is afgetrokken en die vernieuwd moet worden. Een schermdoek dat losgetrokken is omdat er een schoentje is losgekomen van het profiel. De jaarlijkse servicebeurt voor de brander waarbij aan het licht komt dat sommige onderdelen binnenkort vervangen moeten worden, maar de desbetreffende onderdelen worden niet meer gemaakt. Een kapot peilglas op de verwarmingsketel dat na zes weken eindelijk werd vervangen en vervolgens nog steeds lekte. De naweeën van overlopende goten door het noodweer van een paar weken geleden. Hoe gaan we dat ooit toch eens oplossen? Reparaties, reparaties, reparaties…

Ik weet nog dat het ons ooit, lang geleden, een prima idee leek om tuinder te worden. Bloemen telen en als het even kon voor een leuke prijs verkopen. Uit die droom werden we toen al, in 1983, ruw gewekt door een novemberstorm die ruim duizend ramen kostte. En een maand later zaten we zonder gietwater, omdat de zuigleiding naar de sloot kapot was. Vele reparaties en klusjes volgden in de jaren daarna. Bloemenkweker? Hartstikke leuk, maar het je hebt tegelijk een bijbaan als onderhoudsmonteur.

We lopen weer naar voren. ‘Ik maak deze week nog een rondje langs alle tandbanen.’ beloof ik hem. ‘Nee joh,’ zegt hij, ‘je kan veel beter een pot vet en een bokkepoot neerzetten bij het vak dat je hebt leeg gesneden. En die tandbaan aan de onderkant goed vet maken!’

Zucht…