Ik was nog maar net brugklasser (-pieper vind ik een naar woord) toen ik thuis vertelde dat ik gekozen was als klassenvertegenwoordiger. Om de zwaarte van dat ambt kleur te geven zei ik dat als iemand in de klas iets onbehoorlijks had gedaan, ík erop zou worden aangesproken. Thuis keken ze me aan met een blik van ‘doe normaal man…’

Je zal er maar tussen zitten. Ik doel niet op de deuren van de tram, maar op verschillende partijen. Bijvoorbeeld in ons parlement. Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen wordt het weer zichtbaar. We kennen in ons land een politiek spectrum dat zich uitstrekt van vrij rechts tot behoorlijk links. De macht bevindt zich ergens in het midden. En die krijgt het dan ook regelmatig te verduren van de flanken.

Of het nu om de bestrijding van de coronacrisis gaat, of om de salarissen van het zorgpersoneel, maakt niet uit, altijd zal er tegenspraak zijn. Het hoort bij ons land, of misschien wel bij mensen, dat grote groepen het oneens zijn met elkaar.

Verschillende meningen kom je overal tegen. Ook thuis, zag ik pas in een uitzending van Nieuwsuur. Een moeder en een dochter die elkaar bestrijden over de ernst van Covid-19. Een echtpaar dat verschillend aankijkt tegen de coronamaatregelen. Je zal toch het bed delen met een aanhanger van Viruswaanzin. Je moeder zal je toch regelmatig voorhouden dat je nog wel zult veranderen ‘want ik ben zelf vroeger ook zo naïef geweest.’ Fijne verjaardagsfeestjes toegewenst.

Ik moet denken aan de Ledenraad van FloraHolland. Zij staan ook een beetje tussen de partijen. Ze vormen een soort van buffer. Aan de ene kant progressieve plannen om de coöperatie toekomstbestendig te maken, aan de andere kant gemopper dat het te snel dan wel te langzaam gaat. Ga er maar aan staan. Hoe blijf je geloofwaardig? Wat is wijsheid? Wie weet nu beslissingen te nemen die straks goed uitpakken?

Het kan niet anders, ik weet het. We wonen niet in het Rusland van Poetin. Zonder wrijving geen glans. Maar wat is het soms doodvermoeiend.