‘Hé pap, dat bord met die tuinder erop in de Zuidplaspolder is weg hè? Een vriend van me vertelde het. Hij dacht dat u het was!’ Ik kijk hem verbaasd aan. Dat het bord weg was wist ik, maar dat het om een look-a-like van mij ging? ‘Welnee joh, dat was een van de mannen van Smaal!’

Het beeldveilen heeft een nog veel grotere vlucht genomen dan de veiling ooit heeft kunnen bedenken. Weet je nog, die eerste tijd dat je werd opgeroepen om foto’s te maken van je product? Dat was de toekomst. Je moest niet alleen denken aan de koper op de tribune, maar ook aan de klanten die op een heel andere locatie op afstand jouw bloemen wilden kopen. En daarom was het belangrijk om een actuele foto met je elektronische aanvoerbrief mee te sturen. Wysiwyg. What you see is what you get, in goed Nederlands.

Tjonge, wat zijn we ertegen te hoop gelopen, potplantenteler Martin Dijkshoorn voorop. En wat was ik zelf ook kritisch. ‘Want een foto zegt helemaal niets,’ citeer ik uit een van de columns die ik er aan wijdde. Dat was in 2013. We zijn wel meegegaan natuurlijk, met behoud van gevoelen, zoals dat heet. Het is net als thuis. Je bent het niet altijd eens, maar je wilt toch samen verder. Meestribbelen noem je dat.

En zo zie ik ’s morgens op Clockview al dat fotografiewerk voorbij komen. De een nog mooier gepimpt dan de ander. Logootjes erbij, detailfoto’s, wat je maar wil. Maar ook collega’s die één standaardfoto elke dag weer gebruiken. En of de bloemen nu rijper zijn of korter, het maakt ze niet uit, volgens de foto zijn ze allemaal lengte 60 en rijpheid 2-3. Wat is FloraHolland toch coulant. En kennelijk de kopers ook. Ze geven er niet om waarschijnlijk.

Maar nu is er dus Beeldveilen 2.0. Op een groot billboard langs de A4 zijn levensgroot niet alleen gerbera’s te zien, maar ook de telers. Ze staan letterlijk achter hun product. En zo hoort het! Ik zou dat ook wel willen. Weet je wat? Als ik nu eens zulke foto’s maak en meestuur met de veilingbrief? We zijn met z’n elven hier. Ideetje?