‘Joh, waarom plant je ze niet in dambordmotief? Om en om, dan hebben ze de ruimte! Dat deden ze bij de chrysanten vroeger ook.’ Ik kijk op vanuit mijn nederige houding. ‘Veel te lastig. Nu weet ik welk rijtje ik open moet laten en welk niet, zo’n dambord gaat al snel boven m’n pet!’

Het is deze week precies 30 jaar geleden dat we onze eerste matricaria’s plantten. Begin oktober 1990. We waren dat jaar tot de conclusie gekomen dat de lelieteelt voor ons geen blijvertje was en omdat we wat ruimte hadden in het plantschema moest het er maar eens van komen. Drie vakken kamille gingen we telen. Precies in de slechtste groeitijd van het jaar. En ongehinderd door enige kennis zetten we er ook meteen maar 70 op de vierkante meter. Succes.

Nou, dat viel tegen. We oogstten ze ergens in januari op het moment dat Amerika Irak voor de eerste keer binnenviel. Terwijl wij op onze knieën lagen te snijden hoorden we via de radio hoe Desert Storm woedde tegen Saddam Hoessein. Of het daardoor kwam durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar de prijzen voor de bloemen waren slecht. De kwaliteit trouwens ook. Veel te dunne takken. Als je toen had gezegd dat we 30 jaar later nog steeds tanacetum zouden telen, hadden we het waarschijnlijk niet geloofd. Maar zie.

Want matricaria is nog steeds de bloem waar wij ons geld mee verdienen. En het zou wel eens leuk zijn om op een rijtje te zetten hoe het andere bloemen in die jaren is vergaan. Hoe zit dat bij rozen, lelies, gerbera’s en tulpen? Weten jullie nog welke soorten er toen gangbaar waren? Zíjn die soorten er nog? Niet veel hè? Zal ik jullie eens iets verklappen? De kamille waar wij in 1990 mee begonnen, Single Vegmo, maakt nog steeds meer dan 70% van de aanvoer uit. Dat redt de Stargazer niet. En de Monte Carlo evenmin.

Ik wil er maar mee zeggen dat niet alle snijbloemen ten prooi vallen aan de vernieuwingsdrang. Natuurlijk, er wordt veredeld, geschoond en gestamd. Maar soms is goed gewoon goed genoeg. Hoef je alleen maar wat dunner te planten.