‘’t Kan me niks schelen, dat je geen bloemist meer bent, Teun. Over de teelt hoef je niet te schrijven. De menschen willen ook wel eens wat anders lezen dan over bemesten, het stekken van anjers en over de vooruitzichten van den export. Maak ’t zoo, dat de vrouwen het aardig vinden.’

Zo schreef Teun van Brabant 75 jaar geleden in zijn eerste column in het nieuwe Vakblad voor de Bloemisterij. Tenminste, column, het verhaal besloeg meer dan drie kolommen. Als je dat nu zou proberen dan kreeg je ervan langs van de eindredactie. ‘Schrijven is schrappen!’

Redacteur Joef Sleegers stuurde mij vorig jaar een foto van de column. Pennekrassen was de rubrieknaam, ver voor Stikstof en Bernadette, laat staan Schoffelen. Net na de oorlog, in 1945 nog. Het was, schreef Teun, de tijd dat er op de soos ‘In Harmonie vereenigd’ surrogaat-limonade werd geschonken omdat ze alcoholisch nog droog lagen.

‘Schrijf jij nou voor onze krant elke week je oude krasjes, Teun.’ Kennelijk stond hij bekend om zijn schrijfsels in eerdere bladen. Daar was hij al een tijdje mee gestopt, maar nu lag die vraag er. Met nadruk. ‘Je doet ‘t, hé Teun?’ En het leek hem wel wat. Want prachtig toch, dat kwekers (bloemisten) nu hun eigen vakblad kregen?

Natuurlijk had hij tegenwerpingen gemaakt. Je bent tenslotte Hollander. Maar ook wel een beetje ijdel. En de mensen om hem heen waren dat ook. Die smiechten zaten er altijd op te hopen dat hij over hen schreef. ‘Ik voel me net een romanheld, Teun, als ik jouw stukjes lees.’ IJdelheid, alles is ijdelheid.

‘En alzoo doende komen nu mijn pennekrassen in het vakblad. ‘k Zal ’t maar bij het oude houden, een los praatje over ditjes en datjes. Het diep wegduiken in de problemen laat ik graag aan geleerder menschen over. Het leven is al zwaar genoeg en alles is betrekkelijk: een punaise in je voet ’s morgens als je opstaat is veel belangrijker voor je dan de nieuwe Volkenbond en de wereldvrede bij elkaar.’ Mijn idee. Bovendien zijn ditjes en datjes voor vrouwen ook veel leuker. Toch?