Het mannetje is op reis. Jawel, op reis naar Emmaüs. Niet alleen, maar met een tiental anderen. Een reis in vijftien etappes. Elke etappe duurt twee weken, dus de eindbestemming is voorlopig nog niet in zicht. Het gaat om een geloofscursus die zijn naam ontleent aan een geschiedenis uit de Bijbel. De evangelist Lucas vertelt over twee leerlingen van Jezus die na de kruisiging en dood van hun Meester weer op weg gaan naar hun dorp Emmaüs. Onderweg krijgen ze gezelschap van een man die met hen aan de praat raakt over de gebeurtenissen in Jeruzalem. Vervolgens laat de man hen zien dat alles wat gebeurd is al voorzegd was door de profeten. Hij vertelt hen wat er in de Schriften allemaal staat geschreven over de Messias. Als ze Emmaüs bereiken en daar de maaltijd gebruiken, wordt hun de ogen geopend en herkennen ze Hem als de opgestane Heiland. Op datzelfde moment verdwijnt Jezus uit hun midden.

De Emmaüscursus wil de deelnemers meenemen op de weg van het geloof. En het mannetje heeft de eer om samen met een ander mannetje de groep als gids te dienen. De groep bestaat uit jonge mensen (is het niet van lichaam dan wel van geest) die eerder al de Alphacursus hebben gevolgd. En omdat een alphazegger graag ook alles van omega wil weten is besloten om de reis voort te zetten.

Tijdens de eerste etappe van de reis kwam het bestaan van God aan de orde. Hoe Hij zichzelf aan ons bekend maakt in de Bijbel en in de natuur. Zijn grootheid, de schoonheid van de schepping en het wonder van ons menselijk bestaan. Psalm 8 verhaalt hiervan. Daar wordt God geëerd om zijn macht en heerlijkheid. En dat kinderen en zuigelingen Hem een loflied zingen. Eeuwen later, als Jezus Jeruzalem binnenkomt en door kinderen wordt begroet met 'Hosanna voor de Zoon van David' en de hogepriesters daar schande van spreken dan haalt Hij deze psalm aan: 'Hebt u dan nooit gelezen...?'

Het tweede gedeelte van de reis draaide om de vraag of mensen God nodig hebben in hun leven. Het cursusmateriaal stelde dat er in elk mensenhart een lege ruimte is die alleen door God kan worden gevuld. Een uitspraak van kerkvader Augustinus is b.v.: 'O God U hebt ons gemaakt voor uzelf en onrustig is ons hart in ons, totdat het rust vindt in U.' Een telkens weer terugkerende vraag naar de zin van het leven, een verlangen naar liefde, naar vrede. En ja, voor de reizigers was dit een herkenbaar beeld. Het mannetje kon zich niet geheel onttrekken aan de indruk dat dit ook werd ingegeven door het feit dat alle aanwezigen het christelijke geloof min of meer met de paplepel hebben ingegoten gekregen. Hoe is dat met mensen die God niet kennen? Ontkennen zij die leegte omdat ze zich groot willen houden? Het mannetje weet het niet. De Midas Dekkers' en Jan Wolkers' van deze wereld zullen hier waarschijnlijk heel andere gedachten over hebben.

Toch bleek het ervaren van een leegte en het kennen van God bij de aanwezigen niet automatisch te leiden tot een flitsend geloofsleven. Ach, de vaste lezers van het mannetje zal het niet onbekend voorkomen. Sloot hij immers zijn vorige blog niet af met de verzuchting dat hij graag zou willen weten hoe je op de toppen van je geloof kan blijven lopen? En nu zou hij als gids moeten fungeren voor reizigers die hetzelfde meemaken... Een typisch geval van 'de blinde zal de blinde leiden'? Het leek het mannetje maar het beste om eerlijk te zeggen dat dit hem bekend voorkwam. En dat er voor een mens niets anders op zit dan te accepteren dat je die dalen in je geloof nu eenmaal hebt zolang je hier op aarde rondhuppelt. Maar dat het wel heel belangijk is om de Here te blijven zoeken. Want net zoals je lichaam regelmatig voedsel nodig heeft om gezond en sterk te blijven, zo is het ook nodig om door middel van het lezen in Gods Woord en bidden je geestelijke lichaam in conditie te houden. En als je het de normaalste zaak van de wereld vindt om elke dag boterhammen en warm eten in te nemen, waarom neem je dan niet de tijd om die leegte in je hart op te vullen? Als God zegt dat Hij van je houdt, dan is dat toch niet aan dovemansoren gezegd?