Het ging zo goed, die eerste twee maanden. Natuurlijk, er was onrust in Wuhan. Iets met een virusuitbraak. Hij zag de beelden op tv van een ziekenhuis dat uit de grond werd gestampt. Typisch China, dacht hij nog. Geen oeverloze discussies maar gewoon doen wat de leider zegt. Gelukkig zou zoiets in Nederland niet hoeven. Hier gebeurt dat niet.

Nou, dat bleek een maand later. Grote paniek, ook bij hemzelf. Een lockdown? Winkels dicht? Grenzen dicht? Maar hoe moet het dan met de handel? En hoeveel mensen worden er ziek of sterven misschien wel? Een groot, dreigend gevaar zag hij op zich afkomen. Gespannen zat hij voor de tv als er weer een persconferentie was aangekondigd. Nóg meer maatregelen? En waar haalt de regering al het geld vandaan om die omvangrijke steunoperatie vorm te geven? Diepe zakken, ja, zou het?

Het was een tijd dat hij al zijn zekerheden zag wankelen. Gezondheid, status en geld. Wat zou ervan overblijven? Onzekerheid troef. Natuurlijk, hij geloofde in God. Altijd had hij gezegd dat dat het allerbelangrijkste was. Als alles je uit handen valt, dan zou Hij je helpen, ook in moeilijke tijden.

Dat was best gemakkelijk praten toen alles hem voor de wind ging. Mooie theorie. Maar hoe zou dat nu in praktijk zijn? Voelde het dan nog zo? Hij was zichzelf wel een beetje tegen gekomen, juist ook toen het na die eerste schrik weer goed ging met de bloemenprijzen en hij opgelucht kon ademhalen. Was dat niet een duidelijk teken dat hij vooral heel afhankelijk was van hoe het met het bedrijf ging?

Kortgeleden had hij een boek gelezen over hoe de pest in de 14e eeuw huishield. Een derde van de Europeanen stierf. Dat waren heel andere tijden. Het viel hem op dat de nonnen toen al met linnen maskertjes voor hun mond de zieken verzorgden. Kerken en markten, steden soms ook, werden gesloten om de verspreiding van de ziekte tegen te gaan. Hoe treffend! En dan de armoede toen. Wat zijn we nu rijk! Soms moet je gewoon je zegeningen weer eens tellen. Huiswerk voor oudjaar.