Een reactie op Twitter: ‘Ik weet hier nog een goeie mollenjager als het nodig is!’ Even daarvoor had ik een foto geplaatst van een molshoop tussen de kamille met daarbij de tekst: ‘Ik weet nog niet wie de mol ís, maar ik heb al wel een idee waar hij of zij zich schuilhoudt.’

Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik heb in de ruim 54 jaar dat ik op dit ondermaanse verblijf nog nooit een molshoop zien ontstaan. Altijd ligt-ie er al. Niet dat ik urenlang in een tuin of een weiland heb stilgestaan om te observeren, dat ook weer niet, maar toch best vreemd. Want molshopen ken ik wel. Zoals in de afdeling waar we nu aan het oogsten zijn. Ze weten de weg te vinden. En geef ze eens ongelijk. Binnen is het warm en licht en droog. Tenminste, als de regenleiding niet aan gaat.

Vorig jaar mei heb ik de film The biggest little farm gezien. Aangeraden door een tweep (zo noem je iemand die jou volgt op Twitter) die las over de problemen die ik tegenkwam als je met minder chemie wilt gaan telen. In die documentaire zie je hoe John en Molly (heb ik niet bedacht!) een boerderij overnemen en het dorre land omvormen naar een ecologische, vruchtbare omgeving. Het duurt een paar jaar, maar dan wordt het ook wat. Je ziet hoe de ene oplossing wordt gevolgd door het volgende probleem waarna er weer een oplossing komt met een nieuw probleem enzovoorts. Een beetje wat je als tuinder merkt als je overschakelt van puur chemisch bemesten en bestrijden naar een meer biologische manier. Die zoektocht.

Wat mij betreft is deze film een aanrader. Het zet aan het denken en dat alleen al is goed. Want niet alle kritiek op onze manier van landbouw en tuinbouw bedrijven is onterecht. Keuzes die in de afgelopen halve eeuw zijn gemaakt hoeven niet de keuzes van de komende eeuw te zijn. Uitputting van vruchtbare grond is een reëel probleem. Openstaan voor nieuwe oplossingen getuigt van wijsheid.

Die hopen in de kas bewijzen dat er leven zit in de grond. Wormen. Voedsel. Een mollenjager? Ik ben er juist blij mee!