In de appgroep met mijn broers en zussen verschijnt een foto van een klein kind in bad. ‘Kennen jullie deze vorm van douchen nog? Wat een tijden waren dat en wat een multifunctionaliteit!’ Het is mijn oudste zus die de foto stuurt. Van een lavet, zoals wij die vroeger ook hadden.

Mijn ouders betrokken begin jaren ‘60 een vierkamerflat in Katwijk. Ik was nog toekomstmuziek, maar zij waren al met z’n negenen. Vijf jongens op een kamer, later zes, twee meiden een eigen kamer en nog een voor mijn ouders. Er was ook een doucheruimte. Die bestond voor een deel uit een granieten lavet. In dat lavet kon je de was doen, met een zogenoemde langzaamwasser. Links ervan bevond zich een centrifuge, dat scheelde alvast bij het drogen aan de lijn.

In dat lavet heb ik in mijn jeugd vaak gezeten. Als je klein bent pas je er goed in. Later moet je op de rand zitten en komt het water net tot aan je kuiten. Je groeit er als het ware uit. Mijn moeder ervoer het vast als een hele verbetering, zo’n lavet met wasfaciliteiten. Al begreep ik van mijn zus dat ze desondanks toch de hele maandag bezig was met de was. Dat zal ook met de rijke kinderschare te maken hebben gehad, maar daar keek men indertijd minder van op dan nu. Echte verlichting kwam pas toen de wasmachine haar intrede deed. Om van de wasdroger maar te zwijgen.

Ik heb deze aanloop nodig om te komen op het punt dat ik wil maken. Er is veel onrust in de sierteeltsector. Het staat in de krant, in het Vakblad en het komt ook binnen op mijn mail naar aanleiding van een eerdere column die ik schreef. Veilingbestuurders luisteren niet, ledenraadsleden moeten meer bijten en ikzelf moet wat minder aan de hand van mijn zoon lopen. Haha!

Ik heb net nog eens even die flat van toen opgezocht op internet. Op Oozo.nl kan ik binnenkijken op nummer 35. Ik swipe door de foto’s en kom bij de doucheruimte. Geen lavet meer te bekennen. Het is een moderne douche geworden. Aangepast aan deze tijd. En nu zit ik steeds maar te denken: Wat heeft dit ons te zeggen?