‘Zo, aan de wandel?’ Ik ben inmiddels aan de vraag gewend en heb mijn antwoord klaar: ‘Ja, het is het enige wat nog mag hè?’ We lachen wat over en weer en vervolgen onze weg. Soms vraagt iemand of ik last heb van mijn rug. Als ik dan bevreemd kijk klinkt het: ‘Je loopt alsof je last van je rug hebt!’

Zo begon het wel ja. Na de Kerstdagen zat de boel zó vast, het was óf naar de fysiotherapeut, óf wandelen. Ik koos het laatste, de fysiotherapeut kon altijd nog. Bovendien weet ik uit ervaring dat lage rugpijn met een paar weken sowieso wel wegtrekt, al dan niet geholpen door een dagelijkse dosis paracetamol. Dus waarom niet wandelen? Dat is overal goed voor.

Alhoewel, dat zeg ik nu, maar of het ook goed is voor de bloeddruk? Want wat loop ik me onderweg vaak op te winden over wat ik langs tuinderswegen en -bermen zie liggen. Lege blikjes, flesjes, sigarettendoosjes, mondkapjes, potjes van planten, plantenstekers, bloemenhoezen, het is bar. Schaamteloos wat mensen allemaal op straat flikkeren. Sorry, ik heb er geen ander woord voor. En als ik de beelden zie op tv van de rellen en plunderingen die er de afgelopen tijd plaatsvinden in de steden, dan weet ik waar de kiem ligt. Op straat en in de berm. Want geloof me, dezelfde geest waarmee vernielingen worden gepleegd is vaardig over wie hun rotzooi achteloos op straat gooien. Het is het volstrekte egoïsme van mensen die schijt hebben aan alles en iedereen. Ik heb gezegd.

Ik ken mensen die juist tegenovergesteld zijn. Die gaan met een vuilniszak en een grijpertje het afval te lijf. Maken hun buurt daarmee schoner en mooier. En ik heb het ook weleens bedacht. In plaats van een rondje wandelen een rondje vuil rapen. Maar ik begin er niet eens aan. Het is onbegonnen werk! En het maakt me nog boos ook. Laat iedereen zelf z’n rommel opruimen! Of beter nog, thuis in de prullenbak gooien!

Ik ruim het afval rondom eigen huis en tuin op. Als iedereen dat nu doet? Want voor je het weet loop je de Zeeman te plunderen. Ik waarschuw alvast.