En, bent u het al zat? Het niet eventjes gezellig naar een restaurant kunnen gaan, thuis moeten zijn om 21.00 uur of nee verkopen als iemand vraagt of de koffie al bruin is? ‘Sorry, de teller staat op 1, ik heb vanmorgen al bezoek gehad…’

Het is maar goed dat we een jaar geleden, toen de ellende begon, niet zover vooruit konden kijken. Dat zeggen we weleens toch? ‘Konden we maar een jaar verder kijken, dan wisten we waar we het voor deden!’ Nou, hiervoor dus. Een tweede lockdown en angst voor een derde golf, oftewel aan het eind van de tunnel een klein lichtje met daarna de volgende tunnel.

Want dat is ook zoiets. We willen zo graag perspectief! Wat Rutte doet is het oplepelen van door het OMT ingefluisterde maatregelen, maar we hebben behoefte aan hoop! Aan toekomst! Aan inspirerende woorden! Overdadig zonlicht aan de einder! Wat dat betreft zijn we als samenleving net een gezin, verdwaald op de heide. Waar moeten we heen? Dan wil je een vader of moeder die zegt: ‘Dít pad, die kant op! Dáár moeten we heen!’ En opgelucht volgen de kinderen. Gelukkig, papa weet de weg, papa weer waarheen. Totdat na een uur de moed weer in de schoenen is gezakt. Papa deed alsóf hij het wist, tegen beter weten in.

En begrijp me goed, ik herken dat wel degelijk. Toen in maart vorig jaar de bloemenprijzen instortten zat ik ook in de rats. Wat zou er van onze welvaart overblijven? Kwamen we niet allemaal aan de bedelstaf? Je snakte naar lichtpuntjes. En als ik dan denk aan hoe het restaurants en kappers op dit moment vergaat dan kan ik me hun vertwijfeling goed voorstellen. Hoe ga je die achterstand ooit nog inhalen?

Daarbij moet gezegd worden dat we er in de sierteelt goed vanaf zijn gekomen. Voor een groot deel ook omdat onze handel via webshops verloopt. Die foto’s van bloemen en planten, het is achteraf zo gek nog niet geweest. Oké, het is geen fysiek schouwen, maar beter dan niets. Ik was indertijd niet voor beeldveilen, maar nu tel ik mijn zegeningen. Soms loopt een pad anders dan je denkt.