Ik kijk nog eens goed naar de nieuwe zachtgele Camilla. De lintbloemen zijn wel erg gekruld. Of zou dat alleen bij de voorlopers zijn? Komt het door te weinig licht? Nog even een paar dagen aankijken. Het ziet er in ieder geval wel anders uit dan ik in gedachten had. Ik voel een lichte pijn in mijn buik.

We hebben niet heel veel ervaring met nieuwe cultivars. Waar de introducties bij andere soorten bloemen elkaar in rap tempo opvolgen, daar is het bij matricaria gezapigheid troef. Een klein gewas, geen grootschalig onderzoek, dan krijg je dat. Ik heb het al vaker genoemd. Met verbeteringen van wat er is zijn wij al heel blij. Daar zit soms een nieuwe naam bij, maar het blijft over het algemeen hangen op de drie soorten: kamille, witte en gele knoopjes. Overigens, we kunnen er goed mee leven.

Des te leuker is het als je dan toch iets nieuws ontdekt. Dat herinner ik me ook uit de tijd dat wij nog lelies teelden. Niet dat we zelf veredelden hoor, zover is het nooit gekomen. Maar je zag dan op beurzen (jaja, die had je toen nog) nieuwe soorten staan. Daar werd je lekker mee gemaakt. En als je er iets in zag dan kon je via vertegenwoordigers van bijvoorbeeld Hobaho of CNB alvast inschrijven op al dat moois. Kocht je voor drie jaar vooruit alvast een aantal duizend bollen die in Noord-Holland voor je werden geteeld.

Zo hebben wij ooit ons oog laten vallen op een grote zware rode lelie, Gran Paradiso genoemd. Zulke grote knoppen en bloemen hadden we nog nooit gezien bij een Aziaat! We waren diep onder de indruk. Tot het moment dat we ze in 1989 echt in de kas hadden staan. Het waren inderdaad zware takken. De knoppen vielen al wat tegen, maar de bloem was een regelrechte afknapper. In plaats van wijd open, krulden de bloembladen op. Wat resteerde was een Gran teleurstelling. Je kent of vindt zijn standplaats ook niet meer.

Ik zie nu halve bedjes van de nieuwe zachtgele kamille in de kas staan. Best mooi. De kleur steekt af. Alleen die gekrulde bloemen… Mijn hoop is op de lente.