‘Hé Kees, waar ik even voor bel, ik heb vanmorgen die kar voor direct binnengekregen, maar die staat vol met 30 emmers van hetzelfde. Er hadden toch ook twee andere partijtjes, wit en geel, op moeten staan?’ Oei, dat klopt. Daar is iets mis gegaan. Maar wat? En belangrijker, hoe lossen we het op?

‘Mannen kunnen niet zoeken.’ Het is bij ons een bekende uitdrukking want mijn moeder zei het vroeger al. En ze had recht van spreken met zes jongens. Wij konden niet zoeken. En hier in huis is het niet anders. Of is het gemak? ‘Mam, weet u waar…?’ Dat werkt over het algemeen ook veel beter dan zelf moeite doen natuurlijk.

Het zit er bij mij dus al van jongs af aan in dat ik, als er gezocht moet worden, hulp vraag. Nadat duidelijk is waarom de levering verkeerd ging (we hadden de aanvoerbrief op een klokkar gehangen en andersom) bel ik meteen maar met de reclamatie. Ik leg uit wat er mis is. ‘Dus nu is die kar met de drie partijen onderdeel geweest van een grote partij van vier die voor de klok stond.’ Het begint te dagen bij de dame die ik aan de telefoon heb. ‘Ah, nou, dat wordt een mooie uitdaging! Ik ga het doorgeven aan de zoekers en dan wordt u straks wel teruggebeld!’

Prachtig. FloraHolland heeft dus zoekers aan het werk die als speciale taak hebben het opsporen van zoekgeraakte partijen. Een legertje Derk Bolts die in de krochten van de veilinggebouwen speuren naar verweesde emmers en ‘blikkies’. Dat prikkelt de verbeelding.

Na een halfuur word ik teruggebeld. Carlo aan de lijn. ‘Ik heb hier twee emmers gele Amazone die zijn teruggebracht door een koper. Die ga ik alvast omruilen, dus dat is in orde. Wacht eens even, die komen van een koper die een hele kar had gekocht. Misschien heeft hij die witte ook wel! Ik bel zo terug!’ En ja hoor, na een kwartier: ‘Gevonden! Ze hadden ze niet gezien, maar nu wel! Het is opgelost!’ Ik bedank hem hartelijk en zeg voor de grap: ‘Stuur maar een Tikkie!’ Wat een topper is dat.

Mannen die niet kunnen zoeken? Ik zal het niet meer zeggen.