Donderdag 21 februari 2007

Leraren, ken je ze nog? Ja, natuurlijk, als je op dit moment op school zit dan weet je waar ik het over heb. Dan ben je blij dat je op dit moment een weekje zonder mag vanwege de vakantie. Maar hoe zit het als je ouder wordt? Heb je dan nog herinneringen aan die mannen en vrouwen die in je jeugd manmoedig poogden hun kennis aan je te slijten? Ik wel. En soms kom ik leeftijdsgenoten tegen die dezelfde herinneringen delen.

Die leraar aardrijkskunde bijvoorbeeld die ook gymnastieklessen gaf en derhalve regelmatig met zijn sportbroek(je) voor de klas stond. Of die lerares handenarbeid die totaal geen orde kon houden en menigmaal met een door tranen verstikte stem het lokaal verliet. De leraar Frans die een hele les spendeerde aan het vertellen van moppen. Ik vertelde het thuis, opgetogen als ik was. Had ik dus nooit moeten doen. Schande spraken ze ervan... Hebben die leraren niks beters te doen? Een wiskundeleraar met altijd maar weer van die grote zweetplekken onder zijn oksels. Zijn zoon zat ook bij ons in de klas. Hebben die twee het toch een keer aan de stok gekregen met elkaar... De honden lustten er geen brood van. Of die van scheikunde. Die liet, als hij kwaad werd omdat men zat te praten, gerust een glazen karaf op de grond vallen. En een keer hebben we het meegemaakt dat hij een thermosfles met vloeibare stikstof in een bak uitschonk. Om te laten zien hoe koud dat was hield hij er een slap tulpenblad in. Die werd natuurlijk direct keihard. Maar, alsof hij wilde aantonen dat het blad écht was bevroren, hij ging er vervolgens mee op de tafel slaan! De stukken diepbevoren tulpenblad vlogen in het rond. de kinderen op de eerste rij wisten niet hoe snel ze weg moesten komen!

Leraren, kennen zij hun leerlingen nog? Nou, toen ik op de middelbare school kwam was het al een probleem. Hoe vaak ik niet met Bert ben aangesproken... En die was toch al een jaar of zeven van school af. Die kenden ze nog wél. Een paar weken geleden kwam ik op de GSR een oud-leraar van me tegen. Cruiffie noemden we hem vroeger, vanwege enige gelijkenis met nummer 14. Berucht vanwege een ontzettende koffiekegel als hij achter je staand over je schouder in je schrift keek. Híj was niets veranderd ten opzichte van 25 jaar geleden dus ik denk 'daar stap ik op af'. Ik met big smile naar hem toe, geef hem een hand en zeg 'Dat is een tijd geleden?' Nou, aan hem te zien moest dat ongeveer een eeuwigheid zijn, want hij kon zich toch echt niet herinneren dat hij mij eerder had gezien. Ik mijn naam noemen. Misschien gaat er een lampje branden. Nee hoor. Vraagt-ie aan me 'Wie zaten er allemaal bij jou in de klas?' Dat was te veel. Wat een afknapper. Ik heb nog een paar namen genoemd, maar volgens mij had Alzheimer zijn werk rigoreus gedaan.

Vraag mij dus nooit meer of ik die of die leraar nog ken. Forget it. Heb ik op de MAVO in Rijswijk gezeten? Ik zou het echt niet meer weten. Vier jaar lang heb ik mijn stinkende best gedaan op school om naam te maken, zijn ze me vergeten! Hoge cijfers gehaald, lage cijfers, eruit gestuurd, vooraan gestaan met relletjes, gevolleybald op het PVT, klasseoudste geweest, klasseavonden georganiseerd, op sportdag een medaille gewonnen met badminton omdat wij de meeste keren naar elkaar over konden slaan en wat is het resultaat? Ze kennen me niet eens meer!

Mijn besluit staat vast. Ik ken ook niemand meer. Ik zal ze leren!