We kwamen terug van vakantie in Frankrijk en het gas haperde. Hele stukken ging het goed, maar soms leek het wel alsof er geen power meer in de motor zat. Zolang we bleven rijden vond ik het goed. Eerst maar thuis komen. Alleen die spoorwegovergang bij Zevenhuizen. Stel voor dat je daar precies stil komt te staan. Je moet er niet aan denken.

We zijn een jaar verder sinds de eerste lockdown. Weet je het nog, dat gevoel van toen? De onzekerheid wat het zou brengen? De angst voor het onbekende? Flatten the curve was het devies. Zorg dat de ziekenhuizen niet overlopen. Afstand houden, handen wassen en in je elleboog hoesten en niezen. Ik kan het wankele gevoel van toen zo weer terughalen.

Het was ook de tijd dat er een cartoon verscheen met de tekst ‘Zorg dat je je handen wast en alles komt goed.’ Je zag een stad liggen met een golf, Covid19, voor de deur. Daarachter een hogere tweede golf Recessie, een nog grotere derde golf Klimaatverandering en tenslotte een reusachtige, getiteld Biodiversiteit Ineenstorting. Met andere woorden: ‘Jullie maken je nu druk om corona, maar de echte ellende moet nog komen!’

Sinds die tijd ben ik me er steeds meer bewust van geworden hoe we worden geregeerd door angst. En dat begint al jong. ‘Die kachel is heet!’ ‘Kijk uit voor de koffie!’ Je leerde drie keer kijken als je de weg over moest steken. En Jan kreeg te horen toen hij voor het eerst met zijn meisje ergens ging oppassen: ‘Je weet het hè? Uitkijken!’ Hij had geen idee waar zijn ouders het over hadden.

Pas zag ik een nieuwsitem over Parkinson bij boeren en tuinders. Ook schrikken. Je durft toch niet meer met chemische middelen te spuiten? AstraZeneca wordt een tijdje geskipt, vanwege nare bijwerkingen. Dat sigaretten veel ergere gevolgen heeft nemen we voor lief. Zo laat de een zich niet vaccineren vanwege angst, ingegeven door complottheorieën, en de ander juist wel, bang voor een virus.

En maar zeggen dat angst een slechte raadgever is. Het zal toch geen verdienmodel zijn? Maar wat dan?