Ik had net de dag ervoor tijdens het oogsten nog liggen denken: Dat winterse weer heeft goed uitgewerkt. Geen plaagdruk in de kas. Af en toe een mineergangetje. Maar nergens trips en ook geen… Nee! Luis!

Vorig jaar toen de coronacrisis begon hakten we resoluut de knoop door: terug naar de chemie, we nemen nu geen risico. Op zeker spelen. Dat liep goed. We gingen schoon de winter in en dan dient de vraag zich aan: ‘Wat doen we dit jaar? Gaan we weer biologie inzetten?’

Hoe werkt dat bij mij? Nou, als alles op rolletjes loopt ben ik overal voor in. Dan lees ik artikelen over hoe goed beestjes plagen aanpakken. In tegenstelling vaak tot chemische oplossingen. Die blijken toch op de lange duur minder goed te werken. Of de insecten veranderen van tactiek, dat kan natuurlijk ook. Misschien heb je bij trips ook wel Britse en Zuid-Afrikaanse varianten. Je hebt tenslotte ook verschillende roofmijten met hun eigen specifieke bestrijdingsexpertise.

Ik ben ook gevoelig voor verhalen over weerbaar telen. Prachtig vind ik dat. Dat je door je bemestingsstrategie ervoor kunt zorgen dat de natuurlijke afweer van planten wordt geactiveerd. Geen gewas dat stijf staat van de nitraten, maar een gezonde tak met bladeren die blaken van strijdlust. Kom maar op! Ik zal je krijgen!

En natuurlijk, waardplanten. Want er moet altijd een beetje luis in je kas zitten om de natuurlijke vijanden te voeden. Zodat ze ook die herkenning hebben van kijk, daar zit er eentje. Díe moet je aanvallen! Om als er veel invlieg is meteen paraat te kunnen staan. Echt, ik smul ervan! Wat is de natuur mooi!

Tot het moment dat tijdens het bloemen snijden opeens mijn oog valt op schilfers op het blad. Of licht glinsterende honingdauw. Als ik twee meter bed niet kan oogsten maar om moet leggen omdat het barst van de luis. Als ik die knoop in m’n maag voel ontstaan. Want waar is het eind?

Lang verhaal kort: de biologie is weer even verleden tijd. En als iemand waardplanten zoekt? Wij hebben nog wel een paar matricaria’s.