We komen elkaar tegen als hij op het pad weer klaar staat om een baan naar achteren te frezen. Hij zet de luidruchtige tweewieler even uit. ‘Mogge!’ begroeten we elkaar. ‘Hoe oud ben je nu Peet?’ vraag ik hem. ‘74?’ Hij kijkt me aan en zegt: ‘Nee, 73.’ Lachend zeg ik: ‘O, dat valt nog wel mee!’

De week ervoor had hij tegen me gezegd dat ik vóór het frezen de grond nat moest maken. ‘Die paden zijn keihard! Dan slijten de messen veel te snel. Gewoon een minuut of tien even de regenleiding aan!’ Ik heb hem al vaak uitgelegd dat wij in liters rekenen, maar volgens hem is tellen in minuten veel secuurder. Vroeger ging dat altijd goed. Ik beloof het hem. ‘Maar wanneer kom je dan? Want dan kan ik er rekening mee houden. Woensdag? Prima, dan geef ik dinsdag een paar liter water.’

Die woensdag zit ik tevergeefs op hem te wachten. De grond droogt alweer op. Ik had hem al voorbij zien rijden met zijn rode Mercedes vrachtwagen. Achterop een trekker met een krukasspitbak, op weg naar onze derde locatie. Daar moeten ze weer een rondje gaan stomen en ook dat gaat niet zonder onze onvolprezen loonwerker.

Wat nu? Nog maar een buitje geven? Of zal ik zelf… De frees stáát in de schuur, dus als ik wil… Ik heb nog een uurtje over. Ik zou natuurlijk alvast die paden uit kunnen frezen. Dat scheelt hem morgen weer een paar baantjes. En die paden zijn ook het zwaarst. Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

Even later loop ik achter een luid grommend monster. Want dat is het. Als Peet op vakantie is wordt er wel eens een collega gestuurd die het niet gewend is om te frezen. Ik begrijp binnen een paar minuten waarom die dan zo loopt te stuntelen. Want frezen op zich is het punt niet. Maar het draaien en keren, dat kost spierkracht en zweetdruppels.

De volgende dag krijg ik het te horen. ‘Wat heb je gedaan met die frees? Kom eens kijken! Alle bouten zitten los! Pak die sleutels maar even, dan kun je ze weer vastzetten!’ Ik voel me net een stagiaire. Blij toe dat hij pas 73 is…