Het was in 2017 dat ik de term voor het eerst hoorde. Op ledenbijeenkomsten van FloraHolland werd gesproken over een model voor de nieuwe lidmaatschap- en tariefstructuur. ‘Het moet anders!’ klonk het. ‘Leden en klanten zijn niet meer hetzelfde qua grootte en behoeften. One size fits all werkt niet meer!’

Ik vond het wel mooi gevonden. Het deed me denken aan de auto-industrie. Ooit was de keus beperkt tot T-Fords in de kleur zwart, (ik overdrijf, ik weet het) maar daar hoef je nu niet meer mee aan te komen. De keuze is reuze. En iedereen die weleens nieuwe cartridges moet bestellen voor zijn veilingprinter weet ook waar het over gaat. Als daar toch eens het one-size-fits-all-principe zou worden ingevoerd!

In de kerkelijke wereld kom ik het tegenwoordig ook tegen. Een beetje met zijn tijd meegaande kerk is divers wat het aanbod betreft. Jong en oud moeten worden bediend. Een ouderwetse liturgie trekt slechts een beperkte groep mensen. Het moet een mix zijn van allerlei stijlen, anders krijgen mensen al snel het idee dat er niet aan hen wordt gedacht. Eén manier is geen manier.

Ik heb op internet tevergeefs gezocht naar het rapport dat de VGB aan FloraHolland heeft aangeboden. Een reikende hand. Ook daarin gaat het over de beperktheid van het one size fits all denken. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. De organisatie die vier jaar geleden zijn leden opriep om los te komen van dat beperkte denken krijgt nu het verwijt zelf door een koker te kijken. Grappig.

Of het werkelijk zo is? Ik ben er nog niet uit. Zeker niet omdat we in een dynamische situatie zitten. We worden niet geregeerd door dictators, al denken sommigen daar wellicht anders over. Elk voorstel en elk besluit wordt gewikt en gewogen, door veel belanghebbenden. Samen kom je dan tot een bepaalde consensus. Honderd procent tevredenheid wordt daarbij niet bereikt. Maar om nu steeds met het verwijt te komen dat de andere partij jou in een keurslijf dwingt? Misschien is er iets mis met je eigen aanpassingsvermogen?