‘Ik ga even koffie halen!’ M’n broer, inkoper op Naaldwijk in Honselersdijk (hoe kan dat toch vroeg ik me toen al af) schuift uit zijn bankje en verdwijnt naar boven. Ik ben 12 jaar, heb vakantie en mag een ochtendje mee naar de veiling. Ik zie dat zijn kopersplaat nog in het slot zit. Het witte toetsenbordje met zwarte aantallen grijnst me aan. Onweerstaanbaar gaat mijn hand die kant op. Zal ik?

In Aalsmeer en Rijnsburg zullen ze er toch aan moeten geloven, later dit jaar. Niet meer alleen de spatietoets maar een toetsenbordje met cijfers. En dat doet pijn, zoals alle veranderingen een beetje zeer doen. Want in plaats van nog snel even overleggen met de veilingmeester (‘Nee, doe toch maar die hele kar.’) zit je nu vast aan die tien emmers en zul je voor de rest nóg een keer moeten drukken.

Ik snap dat. Eigen initiatief wordt vaak de kop ingedrukt door regeltjes. Het gevolg is dat je niet meer zelf nadenkt maar alleen doet wat op het lijstje staat. Net als dat je van je vrouw een boodschappenbriefje meekrijgt naar de winkel. ‘De vorige keer kwam je ook met allemaal onnodige dingen thuis!’

Toch snap ik FloraHolland ook wel. Ik zit ’s morgens weleens naar drie klokken tegelijk te kijken op de drie grote vestigingen. Ik heb veel bewondering voor de veilingmeesters op Aalsmeer en Rijnsburg, zo snel als zij kunnen anticiperen. Maar als je het vergelijkt met Naaldwijk, dan blijven ze echt achter. Het veilproces gaat daar veel sneller, puur omdat door aantallen te drukken een kar veel eerder is weggeveild. Al weet ik niet of Rijnsburg daar op donderdag bij gebaat is, zijn ze al om half zeven klaar in plaats van tien over half.

Even kijken, wat wordt er geveild? Rozen. Ilona’s. Ik druk op de 100. Gebeurt er wat? O, wacht, verkeerde klok. Nog eens, nu Baccara-roosjes. Snel, want anders ben ik te laat. Ja! De klok staat stil. Maar was dat door mij? Wacht, daar komt mijn broer weer. Ik speel de vermoorde onschuld.

Ik wil maar zeggen, kinderlijk eenvoudig, dat aantallen drukken.