We zitten met z’n zevenen om tafel. Aan het hoofd de notaris, een vriendelijke, welbespraakte man. Hij leidt ons door de akte. ‘Ik neem die van de oudste, het is voor alle vennoten hetzelfde, dus dat scheelt tijd.’ We horen over aandelen, agio’s, vestigingsplaatsen, het handelsregister, tekenbevoegdheid, enzovoorts. ‘Is dit helder?’ vraagt hij ergens halverwege. We kijken hem aan. ‘Nou, eerlijk gezegd, het duizelt een beetje…’

Ooit zijn we met z’n drieën begonnen. Een vennootschap onder firma. Met beperkte handlichting voor de jongste, ik dus. Het oprichten van een besloten vennootschap lag nog ver van ons. We wisten dat dit iets was voor bedrijven die serieus geld gingen verdienen en niet aansprakelijk gesteld wilden worden mocht het onverhoopt fout gaan. Ons doel was alleen maar bloemen telen. ‘En wij willen altijd aansprakelijk blijven, ook als het fout gaat!’ Zo is dat.

De notaris haakt daar nog even op in met een voorbeeld van de Free Record Shop. ‘Hans Breukhoven heeft in het verleden veel geld verdiend met de verkoop van cd’s, maar toen online streamen steeds gemakkelijker werd was een faillissement onafwendbaar. Want soms voldoet je verdienmodel niet meer en dan is het toch wel fijn als je opgespaard geld op een veilige plek hebt geparkeerd.’ We nemen het voor kennisgeving aan.

Jaren her was onze accountant er al over begonnen. ‘Zouden jullie niet eens de overstap gaan maken van VOF naar BV?’ Hij legde dan uit hoeveel belastingdruk het scheelde, dat de aansprakelijkheid beter was geregeld, of beter gezegd, de niet-aansprakelijkheid. Toch bleven we er tegenaan hikken. Tot het moment dat de jeugd toetrad tot de vennootschap en het einde in zicht kwam voor de oudere garde. ‘Zullen we dan toch maar?’

En dus zitten we aan de koffie bij de notaris. De akten zijn getekend. ‘U krijgt binnenkort allemaal een boekje van mij, daarin moet u netjes bijhouden wie de aandeelhouders zijn, om welke soorten aandelen het gaat en wanneer ze verkregen zijn.’

Zucht. Wat een gedoe joh…