Ik kijk de buurman van mijn zoon aan en vraag: ‘Heeft de gemeente hier ooit weleens wat aan gedaan?’ We staan in het steegje tussen hun huizen. Langs de kanten schiet het onkruid kniehoog op. ‘Ja,’ zegt hij, ‘twee maanden geleden nog. Toen zijn ze hier met een bosmaaier overheen gegaan.’

Kortgeleden viel mijn oog op een bericht in de krant over de gemeente Mijnsheerenlanden. De inwoners aldaar waren boos omdat in straten en op stoepen het onkruid zijn gang kon gaan zonder dat er iets aan gedaan werd. Dat kan mooie dingen opleveren, zoals in krijt de naam erbij zetten, maar op veel plaatsen is er niet genoeg steen meer over om dat kwijt te kunnen.

Het kwam me niet onbekend voor. Ook tijdens onze in Nederland doorgebrachte vakantie kwamen we genoeg plaatsen tegen waar het groen de overhand had langs stoepranden en straatgoten. Voor liefhebbers van biodiversiteit moet dit de ultieme droom zijn, dacht ik nog.

En dat terwijl gemeenten vol goede moed de overstap hebben gemaakt van onkruidbestrijdingsmiddelen naar meer duurzame manieren van verwijderen. Er zou worden geborsteld of gestoomd of gebrand. Maar kennelijk valt dat toch een beetje tegen. Het kost misschien teveel tijd? Of komen onkruiden die op die manier zijn aangepakt wellicht sneller terug dan na een bespuiting met Round-Up of MCPH? Ook voor gemeenten is een groenere aanpak nog even wennen.

Je zou het ook nog helemaal anders kunnen doen natuurlijk. Elke huizenbezitter wordt geacht om het stoepje voor zijn huis onder winterse omstandigheden sneeuwvrij te houden. Als we dat nu ook eens met hindergroen gaan doen? Dat iedereen niet alleen zijn eigen tuintje wiedt, maar ook het stukje trottoir en straat daarvoor en -naast? Een soort van verplichte stoepschouw?

Inmiddels hebben wij dat gedaan bij het huis van mijn zoon. Maar na vier weken zie ik akkerdistels, springklavers, gras en heermoes alweer opschieten. Ik denk dat er binnenkort toch een spuitje overheen gaat. Of we halen alle tegels eruit. Schijnt ook te mogen.