'Hou je weg, hou je weg!’ Twee paar ogen kijken spiedend omhoog. Het gezoem neemt toe en na enkele angstige ogenblikken halen ze opgelucht adem. Het geluid van de drone sterft langzaam weg. Voorzichtig slaan ze de vleugeltjes weer uit. Het gevaar is voor even geweken.

Er wonen twee motten in onze kas. En die twee motten, die wonen er niet pas maar al een hele tijd. Ze luisteren naar de namen Charlotte en Bas. Het zou me verbazen als ze vroeger in de ouwe jas van Dorus hebben gezeten, maar ik sluit niks uit. Het zou zomaar Turkse familie kunnen zijn. Ze hebben het in ieder geval goed naar hun zin tussen de matricaria. Greep men vroeger nog weleens naar de DDT (daar verwoest je zo’n huwelijk mee), nu mag dat absoluut niet meer. Want vlinders en motten, daar kun je er niet genoeg van hebben. Tenminste, dat vinden veel mensen.

Wij als glastuinders denken daar natuurlijk heel anders over. Oké, vlinders en motten, dat gaat nog wel. Alleen die rupsen, die kunnen we missen als kiespijn. En daarom zetten we vallen of spuiten we met … Ja, met wat eigenlijk? Er is immers niet zoveel meer over. Het lijkt zelfs steeds meer in zwang te komen om dan maar insectengaas te plaatsen. Je moet toch wat?

Of gaan drones uitkomst bieden? Een kas vol met platforms die als uitvalsbasis dienen om motten en vlinders te vernietigen. Ik heb filmpjes gezien waarin drones dood en verderf zaaien onder rondvliegende motten. Midden in de nacht, als wij nog liggen te slapen, doen zij hun vernietigende werk. ’s Morgens zijn er alleen nog stukjes en beetjes te vinden tussen het gewas. Laat deze beelden niet in Zembla terecht komen! Ik voorzie kamervragen van Esther Ouwehand! Want een motje is immers ook maar een mens.

Charlotte en Bas zijn doodsbang dat de drones ook hier gaan vliegen. Je zal toch vermalen worden in de wieken van zo’n ding! Niks blijft er van je over! ‘Nee,’ mompelt Bas, ‘laten ze dan liever weer Nomolt of DDT gaan spuiten. Dan raak je tenminste langzaam in slaap. Met z’n tweeën tegelijk…’