Het is vrijdagmiddag kwart voor vijf en ik zit met een kop koffie thuis op de bank. De week is op een oor na gevild en ik kom los van mijn werk. Dan gaat de telefoon. ´Goedemiddag meneer Van Egmond, mijn naam is Ibrahim en ik heb gezien dat u nog niet hebt gereageerd op het klanttevredenheidsonderzoek van Royal FloraHolland. Mag ik u wat vragen stellen?’

Ik voel meteen nekharen overeind gaan staan. ‘Nou weet je, Ibrahim, als ik niet reageer op een klanttevredenheidsonderzoek dan wil dat waarschijnlijk zeggen dat ik er niet aan mee wil werken. Dus dan ga ik er ook niet telefonisch op in. Ik hoop dat je daar respect voor hebt. Ik heb het idee dat de wereld van tevredenheidsonderzoeken aan elkaar hangt en daar doe ik niet mee.’ Het blijft eventjes stil. ‘Maar mag ik u dan misschien toch drie vragen stellen?’ Ik zucht. ‘Nee, dat mag je niet, fijne dag verder.’

Na zo’n gesprek komt altijd binnen een uur de spijt. Want waarom moet ik dat nu op die manier tegen hem zeggen? Hij kan er toch ook niets aan doen dat ze hem zulk werk in de maag splitsen? Misschien denkt hij nu wel dat ik vanwege zijn naam zo bot reageer. Uiteindelijk schud ik het schuldgevoel van me af. Het is tenslotte weekend.

Maandagmorgen even over negen. Weer gaat de telefoon, een vrouw dit keer: ‘Ik bel voor het tevredenheidsonderzoek van FloraHolland, schikt het nu wel?’ Ik zeg: ‘Daar ben ik vrijdag ook al over gebeld door Ibrahim en toen heb ik gezegd dat ik geen interesse had.’ ‘O, dan heeft hij kennelijk op het verkeerde knopje gedrukt, want ik heb staan dat u teruggebeld wil worden. Maar dan stoor ik u niet langer.’

Ik moet opeens hard lachen. Zou Ibrahim mij zitten te jennen? Dat kan ik wel waarderen. En als ik om kwart over een opnieuw wordt gebeld, dit keer door Goof, weet ik het zeker. Mij wordt een kunstje geflikt! ‘Komt het nu wel uit?’ vraagt hij nog. Haha!

Beste FloraHolland. Na 3 mails en 3 telefoontjes: Ik ben tevreden. Vooral over jullie persoonlijke aandacht. Die zou zelfs ietsje minder kunnen.