Ik stuur een link naar een column in het NRC in onze gezinsapp. ‘Voordat je dit leest, weten jullie wat mansplaining is?’ Twee gezinsleden menen het te weten. ‘Dat je te wijd zit met je benen.’ ‘Fout, dat is manspreading. Dan nemen je benen teveel ruimte in.’ ‘Oeps.’

We hebben ooit op een camping gestaan naast een Noord-Hollands gezin. Een van hun dochters tenniste niet onverdienstelijk. Het grasveld was ruim genoeg om een balletje te slaan dus ik deed mee. Natuurlijk kon ik mijn mond niet houden, zo af en toe gaf ik haar aanwijzingen. Haar vader merkte fijntjes op dat ik toch ook overal verstand van had… Je zou het een typisch voorbeeld van mansplaining kunnen noemen.

Als je het eenmaal door hebt ga je de humor er van in zien. Neem nu bijvoorbeeld al het gedoe rond de coronapandemie en de daaraan opgehangen maatregelen. Het begint al met dat eerste. Coronapandemie? Ze zijn gek! Er is helemaal geen pandemie! Ja, er worden een paar mensen ziek, maar dat heb je elk jaar in de winter. En als het over maatregelen gaat lopen de meningen nog verder uiteen. De een gaat het niet ver genoeg, een ander vindt alles belachelijk. Tal van twitteraars menen Marion Koopmans te moeten uitleggen hoe het nu zit met dat virus. Dat is nou mansplaining. Je lacht je rot.

We kennen dat fenomeen natuurlijk al veel langer. Als Oranje voetbalt barsten we opeens van de bondscoaches. Zijn we geneigd om te roepen ‘Ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom?’ tegen een Louis van Gaal die in zijn pink meer voetbalkennis heeft zitten dan wij in ons hoofd. Zo heb je bijvoorbeeld ook een salsaleraar die alles meent te weten van virologie. Grappig hè?

Ach ja, zijn we niet allemaal bevattelijk voor mansplaining? Twee jaar Floridaydiscussies leveren genoeg stof tot nadenken. Hoe vaak roepen we niet iets waar je je later een beetje voor schaamt? Je denkt dat je heel slim bent, maar er blijken opeens nóg slimmere mensen te zijn. Ik hoef het vast niet uit te leggen. Dat zou teveel op mansplaining gaan lijken.