Het is vrijdagochtend en ik ben te gast bij de buren. Mijn broers. Op onze eigen tuin staan de bloemen rauw, maar hier kunnen we oogsten. En dat moet ook, want op vrijdag zijn er altijd bestellingen. Ik heb het naar m’n zin, de kamillestelen en -bloemen zijn prachtig. Ruimer planten heeft effect. ‘Echte Panc van Leeuwen-kwaliteit!’

Het zijn ongekende tijden. Ik denk dat veel bloemen- en plantenkwekers dit jaar in de balken zullen schrijven. Het lijkt wel alsof het niet op kan. De wintermaanden waren al prima, qua opbrengst, het voorjaar nog beter, in de zomer bleef het over het algemeen goed hangen en nu, in het najaar, brengen sierteeltproducten nog steeds goed geld op. Hoezo corona. Hoezo onzekerheid door hoge energieprijzen en hoezo alles duurder voor de consument?

Ik zit weleens te kijken bij Marktbeeld in Insights. Handig instrument hoor. Dan kun je een beetje volgen hoe het gaat bij je collega’s. Zie ik dat de tulp Ad Rem nog steeds goed scoort. Die hadden wij vroeger ook. Prachtige bloem. Ik bracht een keer een bos mee voor mijn opa, die keek er naar en zei: ‘Dat benne toch geen Apeldoorn?’ Kostbare herinneringen.

Of de chrysanten. Wat een verschil met een jaar geleden in de herfst! Blij voor ze, er komen nog dure maanden aan, dus een beetje vet op de botten kan geen kwaad. En de snijhortensia’s. Doorgekleurd en wel voor beste prijzen. Daar kun je de komende winter weer op teren! En zelf zijn we ook dik tevreden. Zeker ook vanwege de kwaliteit.

Want dat zal elke collega beamen: Kwaliteit is het belangrijkste. Wat heb je aan dure bloemen als je klant er niet tevreden over is? Je hebt toch veel liever de eer van een koper die in een interview zegt dat hij (bijvoorbeeld) altijd de delphinium van Westendorp koopt? Of de rozen van Meijer?

In oktober 1987 waren wij met een lelie-excursie in Noorden. Buitenlelies, zo zwaar hadden wij ze in de kas nooit gezien. Een plaatje was het. Daar kon je mee voor de dag komen. Panc van Leeuwen-kwaliteit. Een groter compliment kan je niet krijgen.