‘Maar hoe doet u dat dan?’ Hij kijkt de kamer rond. ‘Hier staan ze er mooi bij. Bij ons gaan ze allemaal dood lijkt het wel.’ Ik zie hoe ze groeit. ‘Ja, daar moet je gevoel voor krijgen. En aandacht aan geven. Deze bijvoorbeeld (ze wijst op een varen) moet je af en toe gewoon een kwartier in een emmer water zetten, dan kan-ie er weer tegenaan.’

Ons huis raakt langzaam leeg. Begonnen met een heel gezin, maar in zes jaar tijd ging de een na de ander zijns of haars weegs. Vier getrouwd, een op zichzelf en nog eentje bij moeders pappot. Het wordt steeds rustiger aan tafel. De was slinkt, evenals het aantal borden op tafel en in de vaatwasser. Dat is wel een nadeel trouwens, het uitruimen komt vaker op ons bordje terecht. Het inruimen maakt niet uit. Dat doet de man des huizes, toch?

Je rol als ouder verandert ook. Tenminste, de rol van een moeder. Een vader heb je alleen nodig als het echt niet anders kan, of je nu thuis of buitenshuis woont. ‘Pap, we hebben iets stoms gedaan. We gingen een bank verhuizen over het balkon heen, maar die viel en toen is-tie door het raam van de onderburen gevallen. Weet u of ik nog op uw polis verzekerd ben?’ Dat soort zaken. Business as usual.

Nee, het gaat vooral om de rol die je als moeder hebt. Want was je vroeger degene die de rotzooi achter je kinds kont opruimde, in het nu ben je de alleswetende vraagbaak. ‘Mam, moet ik voor de bonte was vloeibaar wasmiddel gebruiken of poeder? En kan ik witte sokken bij een wit overhemd doen?’ Of deze: ‘Ik denk dat de planten bij ons veel te donker staan, ze worden geel en de blaadjes vallen uit!’ ‘Maar geef je ze dan wel genoeg water? Voel de grond eens. Is het niet te droog?’

Ik vind dat mooi. Heb je jarenlang opvoedend lopen ploeteren met onwillige pubers die nauwelijks naar je luisterden, zie je op het moment dat het lege-nestsyndroom dreigt alsnog vrucht op je arbeid. Kijken ze je bewonderend aan als je goede raad werkt. Elke moeder die uit de kinderen is zou een adviesbureau moeten beginnen.