Zaterdag 10 maart 2007

De flat aan de Prins Bernhardlaan in Katwijk waar ik ben opgegroeid werd aan de voor en zijkant omringd door een tuin. Die tuin werd op gezette tijden onderhouden door mijn vader. In het najaar werden de tulpen-, narcissen- en hyacinthenbollen geplant, in het voorjaar gingen er petunia's, salvia's en andere zomerbloemen in en tussendoor moest er worden geschoffeld, gewied en gemaaid. Als kind hielp ik dan geregeld mee. Was mijn vader aan het grasmaaien dan knipte ik de kantjes met een heggeschaar. En als de plantjes moesten worden gepoot dan droeg ik ze aan.

Daaraan moest ik vanmorgen denken toen ik op mijn knieën het gras tussen de grindtegels vandaan haalde, daarbij terzijde gestaan door Rik. Als er geklust moet worden in of rond het huis, dan doe je nooit vergeefs een beroep op hem. En natuurlijk heb ik hem ook nog even de hogedrukreiniger vast laten houden toen het straatje gespoten moest worden. Dat hij daarbij haast omver ging vanwege de terugslag, mocht de pret niet drukken, integendeel...

Ik zeg het maar eerlijk: Het is zeker geen hobby van me, tuinieren. Het kost me ontzettend veel moeite om me ertoe te zetten de tuin rond het huis onder handen te nemen. Misschien komt het omdat ik de hele week al met het groen in de kas bezig ben, wie zal het zeggen? Gelukkig ben ik gezegend met een echtgenote die van wanten weet. Als er gesnoeid moet worden, laat Ineke haar gang gaan en een uurtje later is een oerwoud veranderd in een net aangelegd plantsoentje. Soms wel eens tot mijn verdriet, want ik vind die grote uit de kluiten gewassen struiken prachtig. Maar ja, Ineke heeft er verstand van en zegt dan altijd dat het er vanzelf weer aan groeit... Heeft ze van haar vader. Die geeft haar dan ook altijd groot gelijk als ze weer eens aan het rausen is geweest.

Soms denk ik dat ik ook gewoon te lui ben om uit mezelf aan de slag te gaan. Dat zorgt dan tegelijk weer voor een schuldgevoel als ik weet dat er werk ligt te wachten. Vanmorgen ook. Ineke ging met Bart om kwart voor tien naar het zwembad en zei bij het weggaan: 'Zo, dan ga ik straks als ik terugkom eens even lekker aan de gang in de tuin.' Ik pakte net het ND en installeerde mezelf op een stoel. Het eerste uur was ik zeker niet meer aanspreekbaar. Maar terwijl ik zat te lezen ging het knagen. 'Zou je niet eens het gras tussen die tegels weg gaan halen, want je weet dat Ineke daar een verschrikkelijke hekel aan heeft. En wat denk je van het kippenhok? Moet nodig schoongemaakt worden. Straks heb je weer kippenluizen!' Wát een rotstemmetje... Dus om half elf toch maar de stoute schoenen aangetrokken en een werkbroek met dito overhemd.

En als ik dan eenmaal aan de slag ben, dan gaat het meestal ook wel. Zeker met het zonnetje erbij, zoals vandaag. En dus kan ik nu, om even over half acht 's avonds terugkijken op een vruchtbare zaterdag. De grindtegels zien er weer propertjes uit. De kippen, cavia's en konijn Koos hebben weer een heerlijk schoon onderkomen. Ineke blij gemaakt, want die wist natuurlijk niet wat ze zag toen ze thuis kwam. En niet te vergeten mezelf, want hoe goed is het niet om te zien dat je je luiheid hebt overwonnen? Voor een keer dan. Want de volgende keer gaan we gewoon weer op herhaling...