Ik weet nog waar ik was toen Henk Angenent samen met Erik Hulzebosch en Bert Verduin op de Bonkevaart richting finish sprintte. Ik zat thuis op de bank te kijken, van begin tot het eind. Het zijn van die gedenkwaardige momenten die je bij blijven. Ik roep tegen mijn kinderen ook al jaren dat als er ooit nog een Elfstedentocht komt ze iets gaan beleven wat ze nooit eerder hebben meegemaakt.

Net zoals de kopbal van Kieft tegen Ierland of de slidinggoal van Van Basten tegen West-Duitsland. De volley van laatstgenoemde in de finale van het EK. Ik kan mezelf nog zo uittekenen, bij mijn zwager in huis en een oranje shirt boven de buis. Ik heb het nog jaren moeten horen van mijn schoonfamilie.

En toch raakt schaatsen me nóg meer. Niet omdat ik zelf zo’n talent ben, zeker niet. Ik heb in november een paar nieuwe klapschaatsen gekocht maar uitgeprobeerd zijn ze nog niet. Het is meer uit voorzorg voor als de Rotte onverhoopt toch weer een paar dagen dichtvriest. Zorgen dat je erbij bent is voor mij belangrijker dan winnen, zeg maar.

Maar als ik filmpjes terug zie van Ids Postma en Rintje Ritsma die tegen elkaar rijden op de 1500 meter dan heb ik meteen een brok in mijn keel. Gerard van der Velde die op een zaterdagavond aan het begin van de Olympische 1000 meter een wereldtijd neerzet, geen Fishermans’s Friend kan er tegenop.

Of op maandagmorgen je bloemen snijden met op de radio het verslag van een gouden Ireen Wüst. Het deed me terug denken aan Calgary 1988 met Yvonne van Gennip. Wij midden in de nacht aan het tulpen bossen terwijl zij haar winnende rondjes maakte. Je voelt het kippenvel in je nek.

En zo zag ik staand voor de tv Irene Schouten het laatste stuk van de 3000 meter sprintend afleggen. Weer zo’n moment dat bijgeschreven wordt op de harde schijf in je hoofd. Ik had een paar maanden geleden de indrukwekkende documentaire over de familie Schouten gezien. Tulpenkwekers. De zorg voor moeders. Samen er voor gaan. Ik zou willen zeggen: Bedankt voor de herinneringen.