Om even over vieren loop ik toch maar weer naar de tuin toe. Het lijkt erop dat Eunice haar hoogtepunt nadert. Samen met mijn jongste zoon sta ik om een hoekje achter de schuur te kijken en te luisteren. Het rammelen gaat door merg en been, maar het oude beestje, bouwjaar 1987, lijkt zich kranig te weren. Tot we links van ons, in de hoek, opeens gerinkel horen. Een gevelruit. Salamanders!

Het zijn van die dagen waarvan je weet dat ze komen maar die je liever niet meemaakt. Vorig jaar was het sneeuw in combinatie met harde wind en nu dagen achtereen stormdepressies. Om onrustig van te worden. Denk je dat het voorbij is na tante Corrie, blijkt er nog een hele familie achteraan te komen. Ze hadden die stormen nooit namen moeten geven. De een wil niet onderdoen voor de ander. We hebben het over onszelf afgeroepen.

Ik ben erfelijk belast, net als mijn beide broers. We hebben in 1983 de novemberstorm meegemaakt toen we net een paar weken voor onszelf bezig waren. Duizend kapotte ruiten, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Dus elke keer als er storm wordt voorspeld krijgen wij het op onze heupen. Sturen we elkaar berichtjes als: ‘Ik doe net alsof ik ontspannen in mijn stoel zit.’ En we halen op hoe de een door de kas dwaalde tijdens een stormachtige avond terwijl de andere twee op verjaardag waren. Dan voel je je eenzaam hoor.

Ik kan het dan ook niet laten om een filmpje op Twitter te zetten waarin je de luchtramen omhoog gedrukt ziet worden en het rammelen hoort van de ruiten in hun roeden. ‘Mensen, zien en horen jullie dit? Heb medelijden!’ Maar ik mag ook graag mijn verwondering laten blijken, want zeg nu zelf, zo’n raam van anderhalf tot tweeëneenhalve vierkante meter in slechts een paar sponninkjes… Het is toch een mirakel dat de meeste blijven liggen?

Dat neemt niet weg dat elke kapotte ruit zeer doet. Een gedoe dat het geeft. Sterkte, collega’s. En mijn oprechte bewondering voor al die kassenbouwers die de boel weer repareren. Jullie zijn mannen van staal!