Als ik het hokje rood heb gekleurd pak ik m’n smartphone en maak een foto. Achter me kijken de stembureauleden toe. Ik ben de enige aanwezige en er hangt al lang geen gordijntje meer voor het hokje. ‘Ja,’ zeg ik, ‘het is voor het eerst dat ik op mijn eigen zoon kan stemmen, dus jullie begrijpen wel dat hier een trotse vader staat!’

Het zijn spannende tijden in huize Van Egmond. Onze jongste zoon heeft politieke aspiraties en daarom is hij lid geworden van een politieke partij. Dat is voor iemand van 20 jaar oud best bijzonder. Hij draait al een tijdje mee in vergaderingen en dat resulteerde uiteindelijk in een plaats op de kieslijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Nummer 6, niet direct verkiesbaar, maar je weet het nooit. We hebben al zoveel bekenden gehoord die zeiden op hem te gaan stemmen dat hij het er zelf een beetje benauwd van kreeg. Of beter gezegd, ik… Want het heeft nogal wat consequenties.

Een paar jaar geleden leek het erop dat hij in het bedrijf zou komen. Een profielwerkstuk over wat de Brexit voor de tuinbouw betekent en daarna een Agrobusinessstudie leken een mooie opmaat. Maar het liep anders. Inmiddels zit hij op de Erasmus Universiteit en volgt de studie Bestuurskunde. Denk niet dat hij met z’n neus in de lucht loopt, integendeel. De kantine wordt wekelijks door hem schoon gemaakt en als er meer plantjes gepoot moeten worden dan wij aan kunnen is er altijd een beroep op hem te doen. En ja, dat is dus het heikele punt.

Want stel dat hij met voorkeursstemmen in de raad wordt gekozen, dan gaat deze student een mooie vergoeding opstrijken voor zijn politieke werk! En denk je dat hij dan nog te porren is voor een vrijdagse schoonmaakbeurt van wc en keuken? Of dat hij ’s morgens om half zes zijn bed uit komt omdat er plantjes gepoot moeten worden? Ik heb er een hard hoofd in. Daar gaat onze trouwe oproepkracht…

Hij lacht erom. Gelooft niet dat hij de kiesdrempel haalt. En zelfs als dat zo is dan blijft hij toch komen. Jaja, ik ken die beloften van politici…