We waren aan het knikkeren op de stoep voor de flat waar we woonden. Ik was aan de winnende hand. Mijn tegenstandertje telde een paar jaar jonger dan ik en hij kon niet zo goed tegen zijn verlies. Of speelde ik vals? Wat ik nog weet is dat hij na weer een verloren potje zijn knikkerzak met een klap op mijn hoofd terecht deed komen. Auw!

Het was niet het enige spel dat we speelden. Er werd natuurlijk gevoetbald bij het leven. Gestoeprand. Met oude dekens hutten gebouwd in het trappenhuis. ‘Mag ik er even langs jongens?’ ‘Voorzichtig, deze knijper los dan kan u naar beneden!’ En de bordspellen natuurlijk. Stratego. Aan de figuurtjes op de blauwe en rode torentjes te zien kwam dat nog uit de tijd van Napoleon. Dammen en schaken, al was dat best moeilijk. Barricade en Mens-erger-je-niet. Elkaar dwars zitten tot kunst verheffen. Nu weet ik, zo is het leven.

Met Risk werd dat nog meer realiteit. Legers die een opdracht moesten vervullen. Verover een aantal werelddelen of een x-aantal landen en laat overal twee legers achter. De twee wereldoorlogen gingen voor je leven. Dit was al moeilijk, hoe moest het in het echt dan wel niet zijn? Al had je op een koude winteravond met de kachel aan totaal geen idee van de verschrikkingen die oorlog voeren met zich meebrengt.

In al die genoemde bordspellen zitten elementen die je kunt herkennen in wat er in Oekraïne gebeurt op dit moment. Er wordt een strategisch spel gespeeld. Legers worden naar het front gestuurd met als gevolg grote verliezen. Oekraïners proberen te vertragen door in steden barricades op te werpen. Poetin met twee dobbelstenen in zijn hand in het Kremlin. Wat zal er nog meer op zijn opdrachtkaart staan?

Maar het spel waar ik nu het meest aan moet denken is Kolonisten van Catan. Het gevecht om grondstoffen. Graan. Gas. Olie. Als je je dorp of stad op de verkeerde plek hebt staan krijg je te maken met tekorten. Het spel is bittere ernst geworden. Bloemen? Die zijn pas weer nodig als er tanklopen opgevuld moeten worden.